"Hij herneemt zijn klaagzang, praat zichzelf schoon, geeft anderen de schuld. Soms huilt hij. Hij denkt dat ik hem kan redden, ik kan hem niet zeggen hoezeer hij zich vergist." - György Konrád (b. 1933)

Al aan de manier waarop ze vol bombast in een veel te grote pikzwarte tourbus het stadje in komen rollen is duidelijk dat alles aan Pro-Pain, of Pro-fucking-Pain, LUID is. Onze lokale bejaarden en boerinnetjes weigeren vastberaden hun huisje te verlaten totdat deze ruige rakkers weer weg zijn.

Pro-Pain in 2011, moeten we dat nog willen? Blijkbaar wel, want de aankondiging heeft heel wat losgemaakt bij de lokale rockbevolking, een gemoedelijk volk. De show is al weken de talk of the town, eigenlijk tot verbazing van velen. Zo heeft deze avond alles bij elkaar de echte event feel.

Tenside en het Nederlandse Powerstroke staan in het voorprogramma. Powerstroke heeft rockposes, wat audio troubles, en doen eigenlijk niet heel veel verkeerd, maar het is meteen duidelijk dat iedereen maar voor één band gekomen is. Het Duitse Tenside wil voornamelijk dat het publiek dichterbij komt, ah toe, bitte, een paar centimeter maar, ah joh eeh, ‘c’mon, ein bischen weiter… I’ll buy you dinner!’ Verder heeft de band de zaken redelijk goed op orde.

De Spot is vol wanneer de mannen van Pro-Pain hun eerste klanken de zaal injagen. Deze Amerikaanse formatie is sinds hun debuutalbum Foul Taste of Freedom stilaan al twintig jaar boos op alles en iedereen. Voor het jubileum is dat debuut is weer afgestoft, waarbij het inmiddels wederom actuele nummer Iraqnophobia vooral opvalt. Olie, foltering en zogenaamde vrijheid passeren de revue op een manier die gewoon niet goed kan zijn voor de bloeddruk van zanger Gary Meskil, overigens het enige originele bandlid dat vanavond op de planken staat.

De moshpit, niet ‘mishoor’, damn you autocorrect, is algauw daar. Dekselse taferelen natuurlijk, maar ooit was ’t anders. Pro-Pain’s geliefde optreden bij Dynamo 1996 wordt vaak genoemd, en daar gaan weinig shows het tegen winnen. Vergane glorie, slap aftreksel, noem het maar op, en toch lijkt het merendeel van de mensen het reuze naar hun zin te hebben. Meer dan een handjevol fans dat ieder nummer meebrult.

Waar de meeste groepen uit die klassieke periode ondertussen iets anders is gaan doen, is Pro-Pain qua stijl altijd uit hetzelfde vaatje blijven tappen, ‘pounding riffs, brutal solos, and griding vocals.’ Ik weet niet hoe trots je als band op creatieve stilstand moet zijn, maar in een positieve stemming zou je er ook van kunnen zeggen dat ze weten wat de fans willen horen, en daarbij, hoeveel bands zijn na bedenkelijke fases en  jammerlijk gefaalde experimenten niet weer op handen en voeten terug naar huis gekropen. Zo zijn er nog veel mensen gecharmeerd van deze inmiddels legendarische band. Ze kunnen rekenen op genoeg resp…  repsek.. reskep…tep… repske, nee ik krijg dat woord niet uit m’n strot, laten we het op waardering houden. 

Pro-Pain beukt er nog steeds op los, en al weten oudere fans dat het ooit anders is geweest, toch beleeft Middelburg een bonte avond. Wat betreft ererondes, gaande van Hulk Hogan die met z’n kapotte heup nog om wat applaus komt bedelen tot aan Pink Floyd’s reünie op Live8 (weet iemand nog waar dát ook alweer over ging?), zit dit aan de positieve kant. Met zoveel woorden zullen ze het niet zeggen, maar ook de band zelf vind het wel gezellig met ons. Het uiten van man-feelings, daar doen we niet aan, dus in plaats daarvan spelen ze een veel langere set dan gepland. Laten we eerlijk zijn, op zijn tijd heeft Zeeland zo’n trap in z’n achterste nodig.