Pop aan Zee-zangeres Marsha krijgt het voor elkaar om in haar eentje de zaal tot aan de bar stil te krijgen. Lijkt misschien niet moeilijk met slechts een plukje mensen, maar toch: De Vlissingse singer-songwritster heeft een dijk van een stem. Waarmee ze simpele doch doeltreffende liedjes maakt. Die zorgen ervoor dat ook de neutrale toeschouwer hier wel enthousiast van wordt.
Het uit Dordrecht afkomstige Bluefish is de grote onbekende. De band bestaat uit de drie broers Teekens plus een onbekende muzikant wiens naar nergens opduikt. De groep brengt een aardige mix van sixties pop en eigentijdse punkrock. Geen echte rockabilly maar meer een soort Volbeat-light zeg maar. Jammer is alleen dat ze hun set verkeerd hebben opgebouwd. De eerste helft is wat bleekjes, hoe goed de groep het ook probeert. De Elvis-achtige vibrato van zanger Geert Teekens is mooi maar ook hartverscheurend zielig. Iets wat na een nummer of vijf wel gaat tegenstaan. De groep merkt ook dat er wel iets meer pit in moet en schakelt over naar de veel betere uptempo nummers. Waarbij zelfs in het laatste nummers gedanst mag worden.
Tot Het Helder Wordt, is de aftrap voor een uur Abel. Ergens heb ik grote verwachtingen van de band die een klein decennium geleden Nederland veroverde met het zoete Onderweg. Verwachtingen die ze toch niet helemaal inlossen. De hit ontbreekt uiteraard niet. Evenals de singles Neem Me Mee en Zolang je Bij Me Blijft. Alleen: Abel is zoet, was zoet en blijft zoet, mierzoet soms. Het nieuwe album 12 uur is dat ook. Daarbij komt dat de stem van zanger en tekstschrijver Joris Rasenberg je moet liggen. Wat maakt dat ondanks de lichtvoetigheid Abel toch een band van uitersten is. De romantische nederpop ligt des ondanks lekker in het gehoor, al blijft het op alle fronten veilig. Muzikaal maar ook in de podiumpresentatie. Want wat ontbreekt is echte spontaniteit. De band is niet echt los.
Zieltjes hoeven niet gewonnen te worden vanavond. Want de mensen in de zaal zijn oprecht geïnteresseerd en kennen de nummers van buiten. De groep uit Breda speelt haar set verdienstelijk en goed maar houd toch een duidelijke afstand. Pas als Rasenberg bij Ademloos spontaan de zaal in stapt breekt het geheel tussen band en publiek echt open. Er wordt dan ook terecht om een toegift gevraagd. Al had deze er waarschijnlijk toch wel gekomen. Glas heeft de eer, Drie Dagen Zon (op aanvraag) krijgt het slotakkoord. En zo geschiede.