Zoals tegenwoordig ieder jaar was het ook tijdens deze Koninginnedag weer tijd voor GanzenPop  in Goes. De derde editie alweer van het kleine festivalletje dat toch steeds weer iets groter lijkt te worden. De zon staat hoog aan de hemel, er heerst een goede sfeer en er staan vier bands en een DJ op het programma: alle ingrediënten voor een perfecte middag zijn aanwezig!

De coverband Charlie China beklimt het podium als eerste en 'Voodoo Child' wordt ingezet. Nou niet bepaald het makkelijkste nummer om te coveren, en dus ben ik aangenaam verrast door deze dappere keuze. Het wordt echter al snel duidelijk dat de band een eigen interpretatie aan het nummer heeft gegeven, en dat het typische Hendrix geluid er niet echt meer in terug te vinden is. Er volgen nummers van onder andere Pink Floyd en The Romantics, maar alle nummers lijken aan hetzelfde probleem onderhevig te zijn: De basis staat en de zang is in orde, eigenlijk klinkt de band best lekker, maar de solo's, ritmes en nuances die de gecoverde nummers normaal gesproken  hun kenmerkende geluid geven zijn vaak niet terug te horen. Hierdoor gaan alle nummers een beetje hetzelfde klinken, en het is jammer dat Charlie China misschien iets te snel tevreden lijkt te zijn. Met iets meer aandacht voor details zou het geheel al snel een stuk beter kunnen zijn.

Het podium wordt leeggehaald, een logistieke keuze die ik niet helemaal begrijp. Er wordt echter muziek gedraaid en met de lekkere koffie, het bier en de broodjes hamburger is het niet erg om even te moeten wachten op het zonovergoten terras.

Saint Helena Dove (voor sommigen misschien beter bekend als Janine van 'Jay Minor And The Early Birds') begeleidt haar gevoelige singer/songwriter liedjes met een akoestische gitaar. Al tijdens het eerste nummer gaat het mis, en haalt ze een hoge noot niet. Janine lost dit echter erg leuk op door er een grapje van te maken, en ontvangt een luid applaus van het publiek als het haar tijdens een tweede poging wel lukt.

De rustige liedjes zijn veelal somber en af en toe wat eentonig. Het publiek, dat juist een beetje in de feeststemming was gebracht, moet dus weer even terugschakelen en dat kost moeite. Het is dan ook jammer dat het geroezemoes al snel het geluid dat van het podium komt dreigt te overstijgen. Misschien dat af en toe een wat vrolijker nummer wat meer contrast had kunnen gegeven, maar ik denk vooral dat dit een optreden is dat veel beter tot zijn recht zou komen in een knusse kroeg of woonkamer – en niet zozeer op een openlucht podium, zeker niet na een coverband.

Zaniac is een band die me in het verleden al verschillende keren aangenaam heeft weten te verrassen met hun lekker zonnige, poppy muziek, en ik keek er dan ook naar uit om de band weer eens te zien spelen. Ook dit keer is Zaniac weer vrolijk als altijd en hoewel de nieuwe nummers soms nog wat rommelig klinken, ben ik blij dat ze nog altijd hetzelfde zonnige geluid uitstralen. Het nummer 'Johnny', dat al wat langer meegaat, klinkt strakker en is wat mij betreft een hoogtepunt in de set.

Anouk heeft echter last van haar stem, en het karakteristieke geluid van Zaniac zakt steeds verder weg naarmate de stem van de zangeres zwakker wordt. Twee "gastmuzikanten" van A Generation After moeten er aan te pas komen en er wordt een niet eens zo heel onaardige cover van 'Bohemian Like You' gespeeld, maar het is slechts een doekje tegen het bloeden. Dit was niet de Zaniac die ik gewend ben – balen, want ik weet dat de band zoveel beter kan.

Het optreden van A Generation After begint met een minutenlang, dromerig intro waarmee de spanning steeds verder wordt opgebouwd, om uiteindelijk uit te barsten in een muur van geluid. De opbouw van de goed uitgedachte nummers en de stevige, volle sound, zorgen ervoor dat het geheel staat als een huis. Er zit voldoende afwisseling in de nummers en de band doet er alles aan om het optreden niet te eentonig te laten worden: Het publiek wordt bijvoorbeeld gevraagd om mee te klappen, en soms wordt het geluid halverwege een nummer teruggebracht tot bijna niets, om het daarna weer langzaam terug op te bouwen. Dit laatste gebeurt overigens wel erg vaak en begint soms wat vervelend te worden – maar verder zet de band een prima optreden neer en weten ze het publiek uitstekend te vermaken.

Tenslotte kan iedereen nog genieten van een drankje terwijl DJ Dubsik zijn dubstep beats ten gehore brengt – een overgang die op zijn minst opvallend te noemen is. Het is inmiddels bijna etenstijd en dus kiezen veel mensen ervoor om er vandoor te gaan, terwijl een select groepje nog even van de zon blijft genieten.