Voor de Zeeuwse liefhebbers van progressieve psychedelica behoeft Capital Sentimental inmiddels geen introductie meer. De band bestaat al sinds 2007 en is sindsdien veelvuldig op de Zeeuwse podia (en buiten Zeeland) te bewonderen geweest. Voor mij was het echter alweer meer dan een jaar geleden dat ik de band had gezien, en ik was dan ook erg benieuwd naar wat de band in de tussentijd had gedaan.

Het optreden begint, zoals altijd, met een minutenlang intro waarbij steeds meer toonladders, onheilspellende geluiden en onverwachte uithalen bij elkaar komen, totdat dit uitmondt in een luidruchtige, maar georganiseerde chaos. Hieruit wordt het eerste nummer 'Tortuga' ingezet. De band klinkt wat anders dan vroeger, niet op de laatste plaats omdat gitarist Jimi onlangs de band heeft verlaten en Capital Sentimental het nu dus nog maar met één gitarist moet stellen. De overgebleven vier muzikanten zijn echter buitengewoon getalenteerd en weten wat ze doen. Het geheel staat dan ook nog altijd als een huis. De drummer en de bassist zorgen voor een strakke, stabiele basis, en het virtuoze spel van gitarist Vincent van Boven en saxofonist/vocalist Rene Everts maken het geheel een genot om naar te luisteren.

In de meeste nummers worden rustige, dromerige melodieën langzaam uitgebouwd tot een stevige, soms zelfs explosieve muur van geluid, om daarna in een volgend nummer weer opnieuw te beginnen. Hierin schuilt echter wel een gevaar, want de set bestaat nog steeds uit duidelijk te onderscheiden nummers met een kop en een staart. Bezoekers die dus net lekker mee worden genomen door de psychedelische klanken worden af en toe wat hardhandig uit hun roes ontwaakt om vervolgens weer bij nul te moeten beginnen. Een wat meer naadloze overgang tussen de verschillende nummers zou het verder uitstekende optreden wellicht nog beter kunnen maken.

Wat dat betreft is de set van het uit Zwitserland afkomstige Monkey 3 genuanceerder. Het viertal, dat vorig jaar nog veel indruk maakte op het Roadburn festival, neemt de bezoekers van 't Beest vanaf het eerste nummer mee op een dromerige reis. De nummers sluiten goed op elkaar aan, en als er tussen twee nummers dan toch een schaarse stilte valt wordt er niet gesproken door de band: Alles om de dromerige roes waarin het publiek verkeerd maar niet te verstoren. De visualisaties die op zowel de backdrop als de bassdrum worden geprojecteerd versterken het gevoel en op den duur staat dan ook vrijwel iedereen geconcentreerd te luisteren en mee te deinzen op de sferische muziek. 

Af en toe klinkt er een imposante solo, regelmatig van de gitarist, zo nu en dan van de drummer – maar het basis ritme keert toch steeds weer terug. Na een behoorlijk stevige en energieke afsluiter verlaat de band – wederom zonder iets te zeggen – het podium. Het amper tot de helft gevulde 't Beest applaudisseert en lijkt onder de indruk te zijn. Het is misschien niet het meest toegankelijke genre, maar de aanwezige liefhebbers wisten te genieten van de hoge kwaliteit psychedelica die ze deze avond voorgeschoteld kregen.