Het is bijna alsof we een postapocalyptisch landschap binnenstappen: de Spot is vrijwel verlaten op deze zondag. Dat dit middagconcert naar de vroege avond is verplaatst, heeft dus weinig Middelburgers er alsnog toe bewogen om voor een zacht prijsje twee unieke artiesten aan het werk te zien. De namen op het affiche mogen dan wel niet bij iedereen belletjes doen rinkelen, maar het gebrek aan avontuurlijkheid van menig stedeling is vanavond wel erg schrijnend. 

Denis Jones, ooit van gehoord? Ik ook niet, zodat we geheel onbevangen naar de openingsact kunnen gaan luisteren. Wie niet waagt, wie niet wint, namelijk. De uit Lancashire afkomstige troubadour heeft een weelderige baardgroei, wat de suggestie wekt dat we hier met een  ouderwetse singer-songwriter te maken hebben. Dat is maar gedeeltelijk waar. Hij probeert op energieke wijze folk en elektronica (onterecht gezien als mislukt huwelijk) aan elkaar te lijmen. En hij zingt er ook nog bij.

Denis Jones negeert gelukkig de matige opkomst. Razendsnel en fanatiek schakelt hij tussen de akoestische gitaar en het arsenaal aan elektronische snufjes die op de tafel naast hem staan. Het gaat er soms wild aan toe, wat de Engelse folk bij vlagen omtovert in een frivool dansfeestje. In het begin fascineert dat, later in het optreden zwelt de kritiek over het uitblijven van enige samenhang aan. Het is allemaal erg knap wat hij op het podium laat zien, maar iets minder willekeur zou hem het laatste duwtje in de goede richting geven.

Uit de “bluegrass state” Kentucky komt James Friley oftewel Idiot Glee, die ondanks zijn Mormoonse opvoeding zijn tradities heel erg anders vandaan haalt. Zijn stijl is een mengelmoes van Amerikaanse doo wop uit de jaren vijftig en hedendaagse elektronische muziek. Met een keyboard, wat lullige percussiegeluidjes en een looppedaal vormt hij een eigenzinnig artiest in indiepopland. De meerstemmige zang doet wel aan de Beach Boys denken, of – iets recenter – Panda Bear. Omdat het staren naar een muzikant die een beetje aan knopjes loopt te draaien nogal saai kan zijn, is er vanavond ook een vj aanwezig, die de zaal op de maat van de muziek van enigszins abstracte beelden voorziet.

Het is wel opmerkelijk dat Idiot Glee’s grootste hit een cover is. Die bewaart hij wijselijk voor het laatst. Het toeval wil dat er gisteren in Carré een eerbetoon plaatsvond aan Bill Withers, omdat het 40 jaar geleden is dat zijn debuutplaat uitkwam. Friley’s versie van Ain’t No Sunshine had daar niet misstaan. Nu moet hij dat voor een ietwat kleiner - maar zeker niet minder enthousiast - publiek doen. En iedereen die er niet bij was? Die zullen zich eens goed achter de oren moeten krabben, nu ze deze erg leuke avond aan zich voorbij hebben laten gaan.