Het festival start met de band Sios om drie uur ’s middags in de stralende zon. Dit is een nog jonge band uit Sas van Gent. De tweede band komt ook uit de directe regio. Een band dat er geen doekje omwindt, zij spelen hardcore-metal onder de naam Incarnate. Zij hebben al heel wat optredens gedaan en worden in hun scene gewaardeerd, op dit festival zijn helaas niet zo veel fans aanwezig. De vroegte zal vast mee spelen, want langzaam komt er wat meer publiek binnen druppelen, terwijl de zon nog steeds zijn best doet. Kabuki een glam-rockband van genre; bandleden met geschminkte gezichten met een rock geluid wat in de jaren 70 werd betiteld als hardrock. De zanger die zelf de basgitaar speelt, heeft een volle overtuigende stem.
De avond wordt ingegaan met Steak number eight. Zij zijn een hardrock/metalband die goed op elkaar ingespeelt ogen en zeer solide spelen. Vier jonge mannen waarvan de zanger de tweede gitaar speelt. De extra gitaar wordt goed benut, er is veel afwisseling in tempo en geluid. Deze band is winnaar van de Humo’s Rock Rally. Vele winnaars van deze rockrally kennen wij allen nu als bekende bands van Vlaanderen. Hoewel deze wat harder klinkt dan gemiddeld zullen we hier vast nog meer van horen. Mogelijk ook van de daarop volgende band, Little trouble kids. Dit is een energiek duo die zich beiden vol overgaven in hun muziek storten. Zij geeft stampvoetend op een versterkte kist het strakke ritme aan, terwijl hij daar al draaiend en zwierend over het podium zijn gitaargeluid door heen weeft, waarbij de distorsore vaak volledig open gaat. De beats die uit de kist en trommel komen klinken “ver-elektronischd” wat deze muziek een modern en dansbaar geluid geeft.
Nu alle mensen die niet op friet kunnen leven ook binnen stromen begint het ook qua hoeveelheid publiek echt weer op een festival sfeertje te lijken, want er druppelen een paar honderd man extra binnen. Dat kan de volgende band zeker hebben; een band die volwaardige stevige rockmuziek wegzet. Wallace Vanborn komen, evenals vele andere bands van dit festival, van over de grens, dat is tenslotte evenwel de regio.
Tim Knol moet het ondanks zijn Nederlandse bekendheid met dezelfde hoeveelheid publiek doen. Of dit nu komt omdat zijn bekendheid de Vlaamse omgeving nog niet bereikt heeft of nooit zal bereiken is de vraag. Of misschien kwam het publiek alvast voor hem. Deze jonge singer-songwriter is dit jaar in Nederland in ieder geval volledig ontpopt. Eenmaal te gast geweest bij DWDD en meerdere malen bij 3FM en als klap op de vuurpijl moct deze jonge man het weekend hiervoor spelen op het hoofdpodium van Pinkpop. Hij speelt dan ook zeer toegankelijke muziek die lekker weg luistert. Overigens een band die evengoed op het afgelaste Concert At Sea had kunnen staan. Dat geldt niet voor de toch wat excentriekere poprockband van Vlaanderen, The Van Jets. Hoewel ook dit een band is die onder andere populair is geworden via de meest populaire radiozender van Vlaanderen. Toch slaat deze Vlaamse indie misschien nog wel het best aan bij het publiek van Rock around de Bridge, en dat is misschien gezien het publiek grotendeels (Zeeuws-)Vlaams is niet zo gek. Een zeer waardige afsluitende band, gevolgt door en DJ.
De DJ draaide tussen de bands door ook passende plaatjes op een zodanig geluidsniveau dat je nog wat kon na praten over de band ervoor. Dit alles samen maakte het wederom een volwaardige editie van een prachtige traditie. Jammer dat het niet zo druk bezocht was dit jaar, maar je hebt niet alles in de hand en er moest nogal wat overtuigd worden: Jazz route in Terenuzen, en het weerbericht wilde ook niet meewerken. Dat laatste was totaal overbodig, want er is nauwelijks een druppel gevallen en de zon heeft geschenen tot hij achter de bomen verdween.