Bløf is zijn softe, experimentele imago een beetje zat. Volgens eigen zeggen is het nieuwe album Alles Blijft Anders, zo genoemd naar aanleiding van de plotselinge dood van de originele drummer, Chris Götte, de eerste geslaagde poging een stevige rockplaat neer te zetten. Commercieel gezien met succes: enkele maanden geleden kwam het album binnen op de eerste plaats in de Album Top 100. Maar het vereist meer om een echte rockband te zijn. In het Bergse Gebouw-T laat Bløf zich aan onderzoek onderwerpen.
Als ik bij het concert van Bløf in Gebouw-T ergens op hoopte, was het op biergevechten van uit de band springende dertigers. Maar met een publiek van ouders met kinderen en swingende zestigers is Bløf echt een familieband geworden – in te huren voor al uw trouwerijen en begrafenissen. En dat is dan, na de heesheid van de zanger, de tweede domper, zeker gezien het zelfopgelegde rock ’n rollimago. Van de vier mannen is bassist Peter Slager de enige die zichzelf af en toe lijkt te verliezen in de muziek, maar Paskal, en vooral tweede gitarist en pianist Bas Kennis, hadden wel iets minder Ritalin mogen slikken voor aanvang van de show.
Daarbij komt dat de keuze van het relatief onbekende openingsnummer Maan En Sterren geen gelukkige is. Tekstueel is het eerste nummer van Alles Blijft Anders als opener voor een lange avondshow gepast (“We gaan op weg / Onder de maan en sterren”), maar voor een opener rockt het bar weinig. Dit publiek wil gewoon mee kunnen zingen, en als dat niet kan, blijven ze gewoon nieuwtjes uitwisselen.
Als Beter, het derde nummer van de set, ingezet wordt, begint de show ook voor het publiek. Uit volle borst wordt de 3FM Megahit meegezongen. Soms laat Paskal het zingen domweg aan het publiek over. Voor een Nederlandstalig nummer is Beter ook daadwerkelijk een goede rock anthem. Bløf speelt oerdegelijk zijn eigen nummers, en dat is wat het publiek wil. Meezingers. Geen gecompliceerd gedoe. De enige keer dat Paskal een rockriff uit zijn gitaar probeert te trekken, mislukt dit grandioos. Maar gelukkig was zijn stem altijd al een beetje hees.
Vooral klassiekers komen voorbij: Harder Dan Ik Hebben Kan, Omarm Me, en de eerste single van het nieuwe album, Wijd Open. Kippenvelmomenten zijn officieus Zeeuws volkslied Aan De Kust en het gevoelige begrafenisnummer Dansen Aan Zee. Maar het is Aanzoek Zonder Ringen waarop de naast mij staande vrouwen, die Sara lang geleden al hebben gezien, los op gaan. En niet alleen zij; voor één keer gooit ook drummer Norman Bonink al zijn energie in de strijd met een voor Bløfbegrippen razende solo. Jammer dat zelfs deze solo voorspelbaar is.
Dan verzandt het concert in een grote karaokeshow. Paskal probeert nog één keer een hoge noot te halen, maar keert zich meteen demonstratief hoestend om. En dus gaat het publiek met de eer van de leadzanger strijken. Wat Paskal met zijn zang en spreken niet voor elkaar krijgt, is nu ongewild bereikt: de ultieme interactie tussen podium en publiek. Hou Vol Hou Vast rockt stevig en geeft de band bijna verlate arenarockallures. En bij de onvermijdelijke afsluiter Alles Is Liefde leeft, klapt, zingt, en rock ’n rollt iedereen mee. De band rekt het nummer dan heel kundig uit om tenminste een uur te hebben gespeeld, zodat de zaal minstens een dozijn keren achter elkaar “Alles is liefde” zingt. Zelfs Paskal doet nog een geslaagde poging zijn stembanden te forceren, wijst dan naar zijn keel en haalt zijn schouders op.
De band krijgt een staande ovatie. Paskal houdt een roos omhoog die het publiek hem heeft toegeworpen. “We komen snel weer,” belooft hij. Maar Jan Modaal voor de tweede maal een entreeprijs laten betalen omdat Paskals stembanden niet mee willen werken, is geen charmant bedankje aan een publiek dat zich zo heeft laten opzwepen.