Zo vaak gebeurt het niet dat de Spot weken van tevoren is uitverkocht. En dat nog wel voor een gitaarband waar begin vorig jaar haast niemand van had gehoord. Go Back To The Zoo schiet als een giraffe de lucht in en weet een verrassend jong publiek naar de Middelburgse binnenstad te trekken. Hun veelgeprezen debuut Benny Blisto staat vol met catchy rocksongs. Hebben we hier te maken met de zoveelste hype, of zit er meer in het vat?

Het voorprogramma is al begonnen terwijl de zaal snel volloopt. Hunting The Robot is een erg jong en fris bandje dat beheerste math-rock speelt; hoekig en een beetje tegendraads. Qua kapsel zou je denken dat de hoofdpiet en de sorry-piet voor zichzelf zijn begonnen. Maar dit is bepaald niet kinderachtig, goede opwarmer voor het hoofdprogramma.
 
Eenmaal per jaar komt er een Nederlands bandje langs dat helemaal hot is en niet alleen de gelouterde muzieklefhebbers naar het podium trekt, maar ook een jong publiek aanboort. Een band die je gezien moet hebben omdat iedereen het erover heeft. Er waren jaren dat dit soort bands Zeeland links lieten liggen. Maar De Spot is een uitstekende locatie voor een band op stoom en heeft de fakkel van ’t Beest definitief overgenomen als meest prominente zaal van Zeeland.
Met de opener 'fuck you' is de muzikale toon gezet. Go Back To The Zoo knalt er lekker in en zet een tempo neer dat het hele optreden wordt vastgehouden. De nummers liggen makkelijk in het gehoor en dankzij de uitstekende drummer zijn er volop dansmomenten. Naarmate het optreden vordert komt de zaal in beweging en bij ‘Hey DJ’ staat de hele zaal mee te springen. ’I Am The Night’ en natuurlijk de hitkiller ‘Electric’ maken het feest compleet.

Go Back To the Zoo heeft de zaakjes goed voor elkaar. Het is prettig om naar deze band te luisteren en te kijken. En het is een uitzonderlijke prestatie om drie generaties popliefhebbers in beweging te krijgen.  De lichtshow alleen al is uitzonderlijk voor een Nederlandse band. Een tiental simpele Philips peertjes aan het plafond en vier spots ter grootte van een schotelantenne als achterlicht; recht in ‘t smoel van het publiek. Het decor met de flora van een dierentuin maken de beleving optimaal. Halverwege het optreden wordt een jongeman luisterend naar de naam Thomas uit het publiek het podium opgetrokken. Hij krijgt een tamboerijn in zijn handen gedrukt en mag een nummertje mee tamboeren. Thomas blij, publiek blij, iedereen blij!

Toch is de vraag of dit optreden volgend jaar in de eindlijstjes terecht gaat komen. Daarvoor ontbeert het de verrassing. De nummers van de plaat worden vakkundig nagespeeld en krijgen live weinig extra’s mee. Wat Go Back To The Zoo nog wel eens op kan gaan breken is het gebrek aan charisma en oorspronkelijkheid. De vergelijking met een band als Moke dringt zich hinderlijk op: ook een band die alles tot in de puntjes heeft verzorgd, maar die nauwelijks beklijft. Wat ook niet helpt is een wat stuurse zanger die onverstaanbaar is als hij niet zingt.

Go Back To The Zoo is prima instaprock voor de jongste generatie alto jongens en meisjes maar voegt te weinig toe om echt als vaandeldragers van een nieuwe generatie te fungeren. Wie er in De Spot bij was heeft ongetwijfeld een hele leuke avond gehad, maar toch bekruipt het gevoel dat de status van eendagsvlieg niet ver weg is.