In De Piek in Vlissingen is vanavond plaats voor veel publiek, maar natuurlijk vooral voor de Death Letters en De Staat. Met een nieuw album op komst is het tijd voor een nieuwe tour van De Staat. Vanavond doen ze een try-out in een uitverkochte Piek.

Bij aankomst bij De Piek staat er zelfs een rij voor de deur. Niet omdat de deuren nog niet open zijn, maar omdat vlak naast de deur de garderobe zit. Hier word je kaartje gecontroleerd, een stempel gezet èn je jas opgehangen. Dat duurt even, maar dan heb je ook wat. Als voorprogramma heeft De Staat het uit Dordrecht afkomstige duo Death Letters meegebracht. De jongens zijn nog maar 20 jaar en hebben er zelfs al een paar succesvolle jaren op zitten. Een repertoire bestaande uit blues gemixt met punk en nieuw werk dat neigt naar de psychedelica. Met Victor achter de drums en Duende met gitaar achter de microfoon hebben de jongens aardig wat ruimte over op het podium. Toch weet Duende dit in zijn eentje goed op te vullen. Hij springt als een gek over het podium en rochelt alle kanten op. In combinatie met de felle muziek lijkt het hierdoor soms meer op een hardcore optreden.

Afwisselend worden er oude en nieuwe nummers gespeeld en ook nog een rustig nummertje, hoewel je met het hardere werk zo enthousiast wordt gemaakt dat je liever in hetzelfde tempo wilt blijven hangen. De jongens zijn absoluut druk bezig geweest zich verder te ontwikkelen. Hun nieuwe album, dat uitkomt op 15 april, werd opgenomen in Austin Texas met producer Chris Smith. Hij werkte eerder onder meer met Dandy Warhols, The Datsuns en Meat Muppets.

In februari 2009 stond de rockband De Staat ook al eens in De Piek. Maar deze keer is anders. Dit optreden is een try-out voor de nieuwe tour en het nieuwe album. Het nieuwe album “Machinery” is nu al te beluisteren op de luisterpaal en ligt op 4 maart in de winkel. De band stond vorig jaar zelfs op Glastonbury en vertrekt half maart naar Austin Texas om te spelen op het festival SXSW. Op het podium wordt een soort foltermachine onthult. Met de enorme machine en vijf bandleden op het podium is het behoorlijk vol. Er blijft weinig bewegingsruimte over en de mannen lopen elkaar een beetje in de weg.

Het eerste nummer Ah, I See is gelijk ook het eerste nummer van het nieuwe album. De toetsenist leeft zich uit op een toetertje tijdens het refrein. Dezelfde toetsenist is ook nog eens jarig vandaag (maar blijkt eerder ook al eens in januari jarig te zijn geweest). Hierna volgt Serial Killer en daarmee lijken de nieuwe nummers toch een beetje op de oude van Wait For Evolution en houden veelal hetzelfde ritme aan. Sleep Tight komt al gauw voorbij en een paar vaste bezoekers van de Piek staan druk te dansen en steken daarmee ook de rest van het publiek aan.

Zanger Torre zal de volgende keer in De Piek hoogstwaarschijnlijk enkel in zwembroek optreden. Zijn gezicht rood gloeiend en het zweet loopt in straaltjes van zijn hoofd, alsof hij ieder moment kan ontploffen. De muziek kakt een beetje in en hoewel het publiek enthousiast is hebben zij ook even een inkakmomentje. Gelukkig komt het enthousiasme hierna dubbel zo hard terug. Vooral de oude bekende The Fantastic Journey Of The Underground Man doet het erg goed. Opvallend is hoe rustig gitarist Vedran een beetje achter Torre zijn ding staat te doen. Niets haalt hem uit zijn concentratie en laat de uitbundigheid over aan de andere bandleden.

Als één na laatste nummer komt Sweatshop voorbij, de eerste single van Machinery. Daarna wordt duidelijk dat de machine op het podium niet alleen voor de sier is. Nee, het apparaat kan muziek maken! Drummer Tim heeft als taak deze in werking te stellen. Alles heeft een functie en maakt een geluid. Een mooi ontwerp, maar jammer dat de machine alleen op het eind zijn trucje mag laten zien en horen. Door de weinige ruimte en het enthousiasme van de bandleden sneuvelt er helaas op het allerlaatste moment nog een bekken van het drumstel.

De mannen van De Staat hebben absoluut hun best gedaan om een mooie muzikale avond neer te zetten voor het Vlissingse publiek, dat overigens méér dan tevreden is. Toch blijft de muziek een beetje van hetzelfde en klinkt een beetje inspiratieloos. Gelukkig zijn er nog genoeg mensen in binnen- en buitenland die wel enorm van de muziek kunnen genieten. Volgende keer De Staat in het voorprogramma van Death Letters?