In het tweede weekend van poppodium Gebouw-T organiseert de plaatselijke Stichting Poptocht een festival met louter muziek van onze zuiderburen: Made In Belgium. Het festival is feitelijk een voortzetting van een gelijknamig festival in 1983, met grappig genoeg ook toen Arno Hintjens als hoofdact, toen met zijn band T.C. Matic.

De Antwerpse band met Limburgse roots, Buffoon, mag de spits afbijten. De indierockgroep brengt in 2002 met de Nederlandse band Voicst een 7-inch splitsingle uit en haalt in 2004 de finale van de Humo’s Rock Rally. Dat is een in België befaamde wedstrijd van het weekblad Humo. Buffoon brengt echter pas eind 2010 hun debuutalbum Familiair Sounds uit. De helft van de songs van dat album wordt gespeeld, maar er passeren ook oudere songs en een nieuw nummer. Ze combineren prachtige songs met een rauwer rockrandje (te vergelijken met die van Pavement) met tracks die je eerder op Amerikaanse prairies dan in die van De Kempen plaatst. Buffoon begint stevig en heeft er duidelijk zin in. Gitarist Niels Hendrix heeft voor ‘ons Hollanders’ zowaar een oranje T-shirt aangetrokken. Drummer Dave Schroyen (bekend van Millionaire en Creature With The Atom Brain) maakt indruk. Hij oogt rustig, maar slaat ongelofelijk hard. Grootste troef van de band is de samenzang, met naast de leadzang van songschrijver Peter Vleugels, ook bijdragen van Hendrix en bassiste Mimi Van De Put. Tijdens het enige akoestische nummer van Vleugels solo is het helaas erg rumoerig in de zaal. De rest van de set is harder en komt beter binnen.
(AJ)

Broken Glass Heroes is ontstaan dankzij de Benidorm Bastards. Tim Vanhamel werd gevraagd om de soundtrack voor de tv-serie te maken en heeft hiervoor de medewerking van Pascal Deweze gevraagd. Dat beviel erg goed en al gauw werd er een album opgenomen. Dit album, Grandchildren Of The Revolution, kwam in Nederland uit op 18 oktober 2010. De band heeft een duidelijke 'we zien het wel' mentaliteit. Niet ongeïnteresseerd, maar ontspannen. Ook voor het optreden in Gebouw-T lijken er een paar probleempjes te zijn ontstaan; de geluidsman van de band bleek op het allerlaatste moment verhinderd. Maar 'the show must go on' en na slechts vijf keer repeteren voor hun optreden op Pukkelpop kunnen ze dit ook wel aan. De muziek van Broken Glass Heroes is te herleiden naar de jaren '60 met invloeden van The Beach Boys/Brian Wilson. Maar ook de country en psychedelica komt terug in de muziek. Live klinkt de band vele malen intenser dan op de plaat. Tim en Pascal staan te spelen alsof ze in trance zijn. Het geeft weer die ontspannen 'we zien wel' indruk en daardoor is het optreden allesbehalve geforceerd. De jongens zijn vergroeid met hun gitaren en in combinatie met toetsen en drums is het genietend terug in de tijd met de retrosound. Tim en Pascal seinen elkaar in en spelen nog een extra nummertje voor ons.

Onder het genot van wat lekkere plaatjes moeten we even wachten op het optreden van Arno. De 61 jarige Arno Hintjens, zoals zijn echte naam luidt, bracht in 2010 zijn achttiende studioalbum Brussld uit. Arno is geboren in Oostende, maar woont tegenwoordig in Brussel waar dan ook de meeste van zijn liedjes over gaan. Voornamelijk zijn dit de vrouwen van Brussel en alle andere zaken die Brussel zo mooi maken. Hij begon in 1970 als mondharmonicaspeler in de band Freckle Face. In de loop der jaren ontstond een nieuwe band T.C. Matic, samen met Paul Decoutere. Met deze band behaalde Arno meer succes en bracht vier albums uit en toerde door Europa. In 1986 bracht Arno zijn eerste soloalbum uit. Vanaf hier groeide Arno uit tot één van de bekendste Belgische artiesten. Het podium van Gebouw-T staat vol met instrumenten en bandleden van Arno. Een dame begint wat Arabische klanken te zingen, niet direct iets wat je bij een optreden van Arno zou verwachten. Onder luid gejuich betreedt even later Arno zelf het podium. Een charismatische man die weet hoe hij zijn publiek moet verleiden. Het is even wennen aan de uiterst rauwe stem, hij zou zo kunnen gaan grunten. Engels en Franse teksten worden afgewisseld, tussen maar ook tijdens nummers. Het Franstalige Mademoiselle wordt gezongen met een zeer overdreven uitspraak van het Frans, alsof de woorden ontzettend vies zijn. Arno heeft duidelijk de touwtjes in handen en geeft hier en daar de bandleden wat aanwijzingen.

Achter het flinke drumstel zit een drummer verstopt in zijn eigen wereldje. Ook de toetsenist, die overigens de broer van Arno had kunnen zijn, ontbreekt niet. Met ook nog gitaar en bas is dit een rockconcert van groot volume. Geen krakkemikkige oude man op het podium, maar een ervaren bluesrocker. Het publiek wordt razend enthousiast van de knallende muziek en sommigen gaan volledig in op de muziek. Af en toe geeft Arno het publiek en zichzelf een moment van rust. Hij neemt plaats op een stoel en brengt zwoel het nummer Lola etc. Er zijn veel fans van Arno in de zaal en er volgt een brullend applaus aan het eind van de show. Arno weet met zijn charisma Bergen op Zoom voor zich te winnen.

Drie fantastische Belgische bands in het nog zo nieuwe Gebouw-T in Bergen op Zoom. Een topavond van hoog niveau.
(CG)