De Saint Helena Dove is een vogeltje dat niet zo goed is in vliegen. Beetje zielig beestje eigenlijk. Maar de jonge Saint Helena Dove, kortgerokt en hooggehakt, lijkt allerminst op een zielig vogeltje. In haar teksten, en zeker in haar gitaarspel stelt ze zich soms kwetsbaar op. Te kwetsbaar wellicht, want af en toe mist ze een toon en vergeet ze een stuk tekst. Maar haar uitstraling, de kracht van haar nummers en haar hemeltergende stem zijn voldoende voor een overtuigende performance. En de grappige wijze waarop ze haar roadie/vriendje behandelt getuigt van onversneden girlpower.

 ‘Gisteren was ik nog in de Uk, maar nu niet meer’. Met deze opmerking begint een ingetogen optreden van Ben Weaver in Kodooor. Hij heeft het niet zo begrepen op Engeland, deze man from Minnesota, maar in Nederland lijkt hij zich uitstekend op zijn gemak te voelen. Dat geldt ook voor het publiek dat het geluk heeft deze geweldige singer-songwriter in de intieme sfeer van Ko d’Oooor aan het werk te zien. Vroeger werd ie tot vervelens toe vergeleken met Tom Waits, maar de verstilde liedjes die hij vanavond speelt neigen eerder naar een uitgebeende Bright Eyes. Zijn laatste plaat Mirepoix and Smoke is kaal en ingetogen. Wisselend op Banjo en gitaar zingt hij prachtige verhalen over de schemerwereld van het Amerikaanse platteland, de kou van zijn geboortestreek en de eenzaamheid van zijn slaapkamer. Warme vertellingen met een duistere kant over eenzaamheid en ondergang. Het aan- en uitspringen van de koelkast, de nagels van de hond, tikkend op de vloer.

Hij schijnt net een echtscheiding achter de rug te hebben en dat helpt natuurlijk enorm. Als de banjo om zijn nek hangt ligt zelfs de vergelijking met Eddie Vedder op de loer, zij het met een minimalistische aanpak. Een tijdje geleden had hij een writers-block, vertelt hij, starend naar zijn boekenkast las hij de titels op de ruggen en besloot daar dan maar een tekst van te bakken. Het zoveelste pareltje volgt. Zijn bedaarde volle stem doet het publiek langzaam weg zwijmelen. Zijn ouders zijn er ook, of we voor hen willen applaudisseren. En dat willen we! Ongetwijfeld zullen ze gloeiend trots zijn op hun sympathieke, sombere zoon die het hart van alle aanwezigen verwarmt op een winterse avond in een stad waar ze nog nooit van hebben gehoord.