Op het moment dat DJ Riptide besluit dat het festijn geopend mag worden, staan in een wat desolaat Gebouw-T precies vijftien man, wat vrouw en de spreekwoordelijke halve paardenkop. Niet getreurd, bier gehaald en gedanst – al zij het wat krampachtig. Al is het nog vroeg en is de opkomst wat belabberd, een handvol jonge mensen heeft dit gedeelte van de avond vast ingeruimd om maar eens wat minder in te drinken en meteen met lichtgevende polsbandjes maar te proberen de zaal en de wintertenen wat op te warmen op Riptide’s electro. 

Onbetwiste headliner van de dan uiteraard al legendarische avond is het Utrechtse driemanschap Nobody Beats The Drum. Ware youtubehelden geworden met wat melige filmpjes, waarin onze grote held, The Drum, verslagen wordt door niemand minder dan Nobody, staan zij nu met hun drie Pears (zo genoemd in verband met het vermijden van merkreclame) en wat niet te zuinige mengpaneeltjes op het podium. Eén van de mannen draag zo’n schattige puntmuts, en dat terwijl het toch helemaal zo koud niet is. Voor hen bevindt zich een inmiddels iets uitgebreider, iets swingender gezelschap van toch voornamelijk tienermeisjes en dito jochies. Achter hen, daarentegen, is een machtig decor geplaatst van warempel acht grote schermen waarop, in het kader van de imposante 330° Tour, zeer interessante visuals worden vertoond. Aanvankelijk zijn dit voornamelijk beelden van ouderwetse gloeilampjes, zoals ze tegenwoordig in het echt niet meer mogen. Later, bij nummers als het toch wat moordlustig overkomende Blood On My Hands, gaan de lichten op een epileptisch rood en beginnen de visuals zich toch wat te concentreren rond het thema bloed. De contouren van een mooie vrouw, tweemaal gespiegeld getoond, houden een fijn agressief hakmes vast waarmee zij – groente hakt. Toch fijn te weten dat de breakbeat-electro van de mannen die in 2003 – terecht – de Grote Prijs wonnen, vegetarisch geïnspireerd is. Al is het moeilijk je te onttrekken aan de indruk dat er, vóór het nummer Poisson Vert, iets niet helemaal goed ging – het geluid bleef zo’n minuutje of vijf hangen – nummers als deze groene vis maken dat toch wel redelijk goed. Bijzonder interessant is de lyrische thematiek – die is namelijk vrijwel afwezig, wat eigenlijk de muziek zelf wel ten goede lijkt te komen. Steeds meer beginnen de aanwezigen, inmiddels aangevuld met 20- tot 25-jarig, overwegend mannelijk, overwegend alternatief, danspubliek, toch wat meer te stuiteren. De muziek is dat wel waard.

Het feestje komt echter pas los wanneer DJ Azzeration in da house komt. De beste man mag dan van formaatje Roel van Velzen zijn, de beats, overgoten met een fijne mousse van dubstep, zijn stevig genoeg. Zijn eigen springende energie vuurt het publiek aan, evenals de continue peptalks van nogal veel rondlopende MC Don de Baron. Af en toe klimt nu een aantrekkelijk gevonden jonge vrouw het podium op om wat demonstratief te dansen en daarna enthousiast te crowdsurfen. Afgezien van wat toch licht vervelende duikelingen op het eveneens vervelend harde beton, gaat dat alles toch duidelijk uitstekend. Meer bier vliegt door de lucht. 

Uiteindelijk wordt het podium gelaten aan de voormalige partner van beste meneer Azzeration, de heer Franky Nuts. Deze besluit de lijn van zijn voorganger door te trekken en er eens wat flinke dubstep in te gooien. Dit resulteert in wat Killswitch Engage-waardige moshpitjes op de linkerflank van het publiek. Lifecycle, eveneens disk jockey in, welja, da house, beukt de menigte vervolgens nog even kapot met een uitgebreide portie drum ’n bass, waarop men rond een uurtje of drie, redelijk afgemat, naar mama thuis gestuurd wordt. Als men daarvoor tenminste niet al uit het gebouw is verwijderd vanwege wat extreem gedrag, natuurlijk.