Wie Incarnate al van het prille begin volgt weet dat de viermansformatie zich nooit makkelijk in een hokje laat stoppen. Op de eerste twee albums had hardcore misschien iets meer de overhand, maar bleef de band andere stijlen trouw. Hands Of Guilt / Eyes Of Greed is het bewijs dat de band niet stilstaat. De eerste cd met nieuwbakken frontman Koen Mattheeuws kent redelijk wat afwisseling en een hoog tempo en ademt meer death en trash metal. Hardcore en metalcore zijn meer naar de achtergrond gedreven. Dit mede dankzij de diepe deathgrunt van brulboei Koen. Het komt het geluid alleen maar ten goede.
Doomed to Wander is het rustige intro van de plaat waarbij de filmische samples direct de sfeer scheppen die het album de acht nummers lang niet meer kwijt raakt. In Sinner’s Fate gaat het viertal direct goed los en valt vooral het grote bereik van Mattheeuws op. Grunts, screams, het maakt niet uit hij kan het allemaal. Het nummer is dan ook terecht als eerste single gekozen.
Tempted (By An Angel) kenmerkt zich door de vele trash invloeden. Het nummer is echter niet heel spannend en in de cleane gesproken stukken hoor je wel erg goed terug dat we met niet Engelsen van doen hebben. Met dit zelfde taalmanco kampt ook het begin van Caged. Het hoge tempo wordt daar in eerste instantie vastgehouden. Het nummer maakt echter op tijd een mooie wending naar meer midtempo death metal, een goede keuze omdat de spanning zich dan weer opnieuw opbouwt.
The Damage Done is misschien wel de beste track van het album. Veel spanning en een prima instrumentaal middenstuk maken dat je als luisteraar geboeid blijft. En ook hier veel wisselingen van stijlen en tempo’s.
Paints Of Grey lijkt hierna in eerste instantie een vierkante beuker maar ontvouwt zich tot een mooie mengelmoes van eerder genoemde stijlen. De onnodige fate-out is jammer. Slotakkoord Seven – VII - 7 is een niemendalletje. Jammer dat de toch al korte cd met zo iets moet eindigen. Daar had nog een ‘echt’ nummer niet misstaan.
Want al met al is Hands Of Guilt / Eyes Of Greed een album met maar weinig minpunten en een paar echte vette tracks. Incarnate laat horen als collectief progressie te hebben geboekt en dat is alleen maar goed natuurlijk. Rest nog dat de prima productie het werk is Quintijn Verhoef en het artwork getekend is door Jacob Parentier.