Aan de flinke baarden, cowboyhoeden, houthakkershemden en tuinbroeken vanavond geen gebrek. Het publiek in De Piek leeft zich vanavond helemaal in voor wat er komen gaat. Het enige wat nog ontbreekt, is een beetje roadkill op de barbecue, hoewel het zwartgeblakerde vlees al bijna is te proeven. Als we de zaal inkomen is Tio Gringo - het voorprogramma - net aan het eerste nummer bezig.

We horen direct van dit viertal voor staat: swingende country met een goede dosis rock ‘n roll. Gezegend met een uitstekende gitarist (die ook in uiterlijk vertoon de show steelt) laat de band moeiteloos hun prettig gestoorde muziek op het publiek los. Datzelfde publiek neemt het hartelijk in ontvangst; voor een voorprogramma is het ongekend druk op de dansvloer.

We horen woorden voorbij komen als “trailer”, “white trash” en “dirty old man”. Als de zanger van Tio Gringo de nummers niet in het Nederlands zou aankondigen, zou je zweren dat de band uit de States komt. Nee, toch niet, wat het drumstel is onder meer uitgerust met een onvervalste Hollandse klomp. Blijken ze gewoon uit Breda te komen, naar eigen zeggen “Suckcity”. Zuigen doet de band evenwel nergens: de country trash muziek is aanstekelijk en heerlijk zonder pretenties. Doe mij nog maar een Budweiser.

The Pine Box Boys komen op uitgedost in keurige kostuums van begrafenisondernemers, maar wél met cowboyhoeden. De bandnaam is uiteraard een verwijzing naar het materiaal waarin men onder de grond doorgaans mee wordt omringd en de dood loopt dan ook als een rode draad door de muziek heen. De teksten gaan onder meer over moord, zombies, necrofilie, kannibalisme, drank en andere problemen die je mogelijk in het zuiden van de Verenigde Staten tegen komt. Een ruwe stem dreunt de aanstekelijke refreinen op, geholpen met een vlot tokkelende banjogitaar, stompende drums en upright bass. Country en bluegrass (hoewel de fiddle ontbreekt) doen hier een wedstrijdje handje drukken. Amerikaanser kan het haast niet. Boerser ook niet.

Naarmate het optreden vordert, voeren The Pine Box Boys het tempo steeds verder op, en maken ook de ballads plaats voor uptempo bluegrass swing, zoals de meebrulhit Stab. Het publiek hoef je dan al niets meer te vragen; de hele zaal kan de voeten inmiddels niet meer stil houden. De band wordt terecht gevraagd voor een toegift, en daar zijn de Amerikanen gelukkig niet te beroerd voor. Het vierde album Tales From The Emancipated Head moet nog uitkomen, maar vanavond hebben ze daar in ieder geval alvast zieltjes voor gewonnen.