Als iets over half tien de eerste bezoekers langzaam de zaal binnendruppelen, is de show, die officieel om negen uur op de rol stond, nog amper begonnen. Backstage staat het blauw van de zoetige rook van softdrugs. On stage wordt een DJ-set in elkaar geknutseld waarvan de posters die het label moeten promoten, ondanks een fikse lading duct tape, treurig scheef hangen; en dat de zaal, met vijf betalende bezoekers, geleidelijk voller wordt, is bijna een optische illusie: de meeste binnenkomenden zijn artiesten of crewleden die de complete ROTTZ-stal begeleiden moeten. Moeten, want afgezien van een uitstekend draaiende DJ Turne, huismeester van de draaitafels, staat het gros of joints te rollen, of joints te roken.

Om kwart over tien begon dan het daadwerkelijke feest. Tussen de andere crewleden vandaan stappend, kondigt 538 Juize-DJ Casper Knipscheer met een geweldige uithaal in zijn stem het voorprogramma aan. Stoer duwt daarop Opium de gordijnen uit elkaar, en terwijl de leden van andere acts als achtergrond figureren, heet hij Middelburg welkom. “En maak een fucking O in de lucht!” – als teken van zijn ondersteuningsact O’s Blok. Zijn lyriek is snel en geïnspireerd door het overleven in de stad. “Het leven is een chaos, net als het verkeer,” rapt hij vol soul, zoals hij in zijn track Randstad Rapper een chille beat gebruikt om zijn identiteit op te spuien. Het meenemen van het publiek naar wat hij “mijn zone” noemt, lukt hem echter niet; maar het enthousiasmeren van vijftien man is ook wat moeilijk. Desondanks is hij energiek, begaafd met een strakke flow. Daarom is zijn keuze van de laatste track ook wat ongelukkig. Het nummer Werk, begeleid door DeWhizkaz, Alpha B en Mc JaJa, is niet slecht, maar of het nu de weed was of een algeheel gebrek aan energie, de vier mannen dwalen over het podium als een oude screensaver.

Bij de onduidelijke aankondiging van de volgende act laat tourmanager Casper symbolisch zijn microfoon vallen. “Vuist omhoog voor jezelf, voor de weinige mensen die zijn gekomen!” DuvelDuvel verzorgt daarop een muzikaal intermezzo met fijne zangvocalen, waarop Midkade het weer overneemt. Nog immer hangen de meeste andere artiesten op het podium, tegen de DJ-set, een joint achter het oor. Misschien dat het daarom zo ironisch is dat de mannen beginnen met het nummer Pr!kken – warempel tegen drugsgebruik. Het refrein, ondersteund door een harde, slepende beat, blijft zeker hangen. Jammer genoeg worden deze mannen snel vervangen door Midwestpiraten, die, hoe gangsta ze ook mogen zijn, rustig op het podium staan met een flesje Spa blauw. Ware poldergangstamentaliteit.

Midwestpiraten is vetter, dansbaarder, aggressiever ook dan de voorgaande acts. Het is ‘straat’, zoals de mannen zichzelf omschrijven. Herhaaldelijk rappen ze: “Je kan niet fokken met me”. MWP zoekt wel vol overtuiging de interactie met het kleine publiek: de jongens vooraan in het publiek krijgen een boks, Middelburg moet zich “laten horen” en vooral onthouden dat “ook kleine groepjes grote gebieden bestrijken”. Opgezweept door hun eigen enthousiasme laten ze zich dan verleiden tot een triest moment: geestdriftig gooit één van de rappers een ROTTZ-shirt in het publiek. Blijkbaar verkeert hij in de overtuiging dat men zich erop zal storten. Het shirt blijft echter onaangeroerd op de grond liggen, verborgen door het spervuur van een woedende lichtshow. Hoe langer de mannen bezig zijn, hoe meer echter het respect voor DJ Turne stijgt. Met zijn scratches maakt hij de tracks vaak bijna eigenhandig vet.

MWP maakt weer plaats voor Midkade – nog immer met dezelfde DJ – die hun bekende single Voor De Buurt spelen. Handig maken de mannen elkaars zinnen af, duidelijk op elkaar ingespeeld. In Neanderthalerposes hoppen de mannen over het podium, terwijl hun stadse overlevingspolitiek duidelijk doorklinkt: “Als je voor jezelf bent – daar komt het uiteindelijk op aan.” Mooi is de transitie van Midkade naar DuvelDuvel: als DD het podium bestijgt, beginnen de hiphoppers van Midkade met het DD-nummer Wie Is Ut.

Billy The Kid is boze rap met een slome, donkere beat en bas. Zijn stem overstijgt het reguliere schelheidsniveau voor woede. “Ben ik aso?” rapt hij. “Laat ze lullen.” Opvallend is dat de groep bestaat uit twee man maar de back-up uitsluitend afwachtend naar Billy kijkt voor inspiratie. En inspiratie heeft Billy. “Ik neem jullie mee naar die diepere shit, naar die avonden dat je op bed ligt en denkt: Wat is het doel van het leven?” In De Basis rapt hij over de waarheid en bekritiseert hij scherp de consumptiemaatschappij, die hij betitelt als “de onderdrukkers”. Zijn scheurende flow, diepe bas, en schelle snare doen hem in het laatste nummer bijna rood aanlopen van woede.

Ondertussen hebben de andere artiesten zich verplaatst naar de balustrade naast de zaal, vanwaar zij hun helden luidkeels aanmoedigen, hetzij met een joint in de mond, hetzij met een drankfles in de hand. YungC neemt het van een veelbelovende Billy over. De overgang van Billy’s agressie naar YungC’s lijmerige rap is bijna te groot, maar de fijne scratchintermezzo’s van Turne houden het draaglijk. Waar de belangen van deze rapper liggen, wordt duidelijk met zijn derde track Get Stoned. Enthousiast komt een andere artiest met een joint in z’n mondhoek aangestuiterd in de zaal – maar hij wordt meteen door twee vrijwilligers van De Spot verwijderd. Het nummer zelf heeft wel een plezierige reggaetune. Chill kabbelt de rap verder, ruimte creërend voor DuvelDuvel om een track van hun album Aap-o-theek te spelen voor VSOP opkomt.

VSOP is een vette wall of sound in combinatie met stand-up comedy en bestaat onstage uit de drie mannen Tim Beumers, ODM en CC. De lauwe humor spat al van de groep af alvorens ze werkelijk op het podium staan. “Wassup Tilburg?” lacht Tim, terwijl hij zijn hoofd afveegt met een speciaal daartoe om zijn schouders gedrapeerde handdoek. De zaal kijkt onwennig, verbaasd. “Nee,” grijnst Tim, “ik hoorde net dat iemand dat eerder in volle ernst had gezegd”.

Met de handgebaren van rapper CC lijkt het alsof hij scratcht, en eigenlijk klinkt zijn stem ook zo. Waarschijnlijk is daarom, na deze eerste track, Beumers duidelijk ontevreden met het geluid. “Anders gaan jullie even twee minuten met jezelf spelen, dan fixen jullie daarachter het geluid.” En terwijl men rondom steeds exotischer zaken kan ruiken, bewijst VSOP een uitstekende hiphopact te zijn met humor, plezier, duidelijk een goede samenwerking, en het lef om op het podium sterke drank te tanken. Ondanks de vlijmscherpe lyrics – “Ik zit vast in de sleur van het high-zijn” – juicht het publiek niet na een track, en dat zit de mannen duidelijk dwars.

Nog even spelen ze op humoristische wijze met andere dingen – met de delay, bijvoorbeeld, die aanstaat wanneer dat niet moet en vice versa. CC gaat ontspannen op de versterkers zitten, terwijl de mannen, als inleiding voor de lyrics “Waar ga je naartoe als de pleuris uitbreekt?”, met ziektes grappen. Dit wordt bijna acceptabel gemaakt door de harde beat, het goede rapwerk, en de groeiende interactie met het publiek. VSOP komt van het podium af en zet zijn act voort te midden van de geringe aanwezigen. En met effect. De zaal begint nu ook mee te deinen al naar gelang de snelheid van de muziek en even wordt de sfeer aanmerkelijk beter. Daarom is het ook zo jammer dat de mannen praktisch tussen iedere track door hun ongenoegen over het schamele aantal toeschouwers duidelijk maakt – soms op geforceerd amusante wijze, wat een pijnlijke atmosfeer schept. Gelukkig wordt dit gecompenseerd door een remix van het nieuwe album XO-Status. Dit is verrassend genoeg een kneiterharde drum ’n bassmix die, als machtig slotakkoord, de zaal effectief aan het dansen krijgt, en met een fijn politiek incorrecte verwijzing naar Geert Wilders verweven in de tekst. VSOP is een komische act met goede hiphop, die echter door de houding van de mannen niet echt uit de verf komt.

Even leek het jammer dat de set van VSOP zou worden overtroffen door de hoofdact van de avond, DuvelDuvel, maar vrijwel meteen blijkt dat ook dit het woord ‘jammer’ compleet over zich heen geschreven heeft. Duvel begint niet zelfverzekerd aan een eigen set, maar vraagt aan de zaal wat gespeeld moet worden – en maakt vervolgens duidelijk dat ze amper tracks bij zich hebben. Plots, dat moet hen wel nagegeven worden, beginnen ze Buiten Westen – de bekende collaboratie met Kubus – te spelen: een steengoede track met aanstekelijke productie die, ondanks dat Kubus niet aanwezig was, praktisch klinkt zoals op de plaat, met net een beetje extra explosiviteit. De tweede track, Wie Is Ut, met de legendarische clip featuring ontsnapte Blijdorpse apen, is ook plezant. Vaak zijn het de grote hits die het publiek trekken en vermaken, en deze rap is strak als een nylonkous. Behalve de stoïcijns doordraaiende DJ, ligt de muziek stil. Bezoekers, ontwakend uit hun hiphop- en wietroes, kijken verdwaasd om zich heen. Bijna ongemerkt zeggen Duvel en Supahdupah gedag tegen de zaal en wandelen zij de drie stappen naar de andere crewleden, die nog gezellig op het podium hangen. Na twee tracks was de set afgelopen. ROTTZ heeft zowat twee uur minder lang gespeeld dan de bedoeling was. De bezoekers, zich afvragend of er misschien nog een toegift komt, wachten even. Dan verspreiden ze zich langzaam en teleurgesteld, en toch blij dat ze eindelijk mogen gaan.