“Eindelijk wordt me een rustpauze in mijn lijden vergund” – August Strindberg (1849-1912)

Eén donderslag in de verte, da’s alles, en zo blijft het een afzichtelijk warme, droge april. 

Zaniac mag vandaag als eerste aan de slag. Stiekem zijn ze de rol van openingsact allang ontgroeid, dus zie het als iets teruggeven aan de provincie. In dat kader waren ze donderdag ook al te bewonderen bij de finale van Hooi!koorts. Volgens een interview bij 3VOOR12/Zeeland heeft de band als missie 'muziek maken waar iedereen blij van wordt'. Het zijn in ieder geval geen leugenaars, want Zaniac klinkt als R.E.M.’s Shiny Happy People zonder de waanzinnig cynische ondertonen van dat nummer.

De muziek is gewoon ‘lekker scheuren’ zoals ze dat zelf zeggen. Ze kunnen goede pop spelen, en voor veel mensen is dat genoeg voor good times. Is het überhaupt fair om een band met zulke duidelijke niets-aan-de-hand pop ambities kritisch te benaderen? (JA!) Zo is het soms een beetje té cute: plantje op de keyboards, willekeurige lamp op het podium, 'cause they're zany you see. Sorry, ik weet me gewoon geen raad met ondubbelzinnig vrolijke muziek.

Zaniac is precies het jong, fris en fruitige waar marketingafdelingen van dromen. Het zal me daarom niets verbazen als die linkse hobby van een Giel B. binnenkort met een Zaniac LP staat te swaffelen bij #dwdd.

Voor de hoofdact begint, worden we getrakteerd op een onaangekondigd optreden van Friska Viljor zijproject  William The Contractor, misschien een knipoog naar de geweldenaar die in de elfde eeuw na de slag bij Hastings Engeland veroverde? Genoeg geschieden, want deze muziek verdient de aandacht. Wat singer-songwriters betreft zit dit in de hogere regionen van ‘t spul. Het klinkt vol, nieuw en meegaand, en weet op de een of andere manier de inmiddels volle Spot meer te boeien dan The Tallest Man on Earth op die stumperige avond in 2009. Gek hoe dat soms kan gaan. In ieder geval durf ik te spreken van goeie zaken.


Friska Viljor is blijkbaar populair in Duitsland, en mensen van De Spot zijn dus heldhaftig pro-actief aan het ronselen geslagen op campings, en andere plekken waar dat volk zich nestelt. Niet voor niets, want es gab viel Deutsche Freunden in guter Laune heute Abend. Toch leuk om ze bij dit soort activiteiten te betrekken, nu toerisme hun favoriete –isme is geworden.

Van de beroemde inferno crisis waar geciteerde landgenoot Stringberg last van had, heeft Friska Viljor voornamelijk de manische kant geërfd. Ze kopen hun kleding in de ABBA winkel voor oubollige fashion, en de hele band ziet er natuurlijk niet uit, maar daar heb ik nog nooit iemand voor opgehangen. Met hun opzwepende ‘indie rock’ lijkt het al snel een bonte avond te worden. De band heeft een goede range qua stijlen, en er is geen geouwehoer tussen de nummers, altijd een pré. Friska Viljor is misschien iets te trololo voor wat oudere bezoekers, maar the kids love it. 

In een merkwaardige move wordt de band op een gegeven moment gereduceerd tot twee personen, en de hele onderneming stort in elkaar. Oei, dat doet me denken aan vorig jaar, toen Deer Tick de zanger alleen op het podium achterliet. De groep komt uiteindelijk weer terug, maar ze hebben tegen die tijd wel wat goodwill verbruikt. Ondertussen lijkt aan de set geen einde te komen, en daar komen nog drie toegiften bovenop. Grote genade! Nou , nou, zo ernstig is het nu ook weer niet, maar wel een klassiek voorbeeld van party foul #1: te lang blijven plakken.

Aardig avondje, maar podia in #lovezeeland lijken, wellicht met de hete adem van kabinet Rutte in de nek, vooral bezig te zijn met het vermijden van risico’s, en dat terwijl de inkoppertjes ook lang niet altijd goed draaien. Daar zijn genoeg mitsen en maren en uitzonderingen tegenaan te gooien, maar misschien wordt het tijd om wat meer risico te nemen, en op de muziek, het avontuur, en niet return on investment te booken. Het argument van de kleine regio en dus weinig geïnteresseerden is niet overtuigend, en keer op keer door opkomst weerlegd. Dit punt is lastig te formuleren, want het is zeker geen verwijt, maar eerder een uitdaging.