Bij binnenkomst staat het Middelburgse Schuttershof al redelijk vol. Voorin de zaal is de helft van de studenten, als hedendaagse weerspiegeling van de lang uitgestorven hippies, op de grond gaan zitten. De andere helft hangt achterin aan de bar en lijkt eerder bezweken onder peer pressure dan werkelijk geïnteresseerd te zijn in de muzikale gaven van de eerste act.

En dat is spijtig. Al is het repertoire – en de wijze – van The Roosettes misschien alleen favoriet van een select gezelschap, het gebruikte concept is redelijk briljant te noemen. Geïntroduceerd door de gastheer en –vrouw van de avond, de studenten Dyon Matulessy en Rachel Walker, komt deze groep studentes een beetje onwennig op het podium, verlegen bijna. Echter, zodra de door Ferra Hesking geleide groep begint te zingen, schudt het onmiddellijk als een natte hond alle schroom van zich af.

Het repertoire van The Roosettes is redelijk breed, maar concentreert zich voornamelijk rond de swing en de boogie-woogie van in die tijd grote namen als The Andrews Sisters en Eugene Ford – drie- of vierstemmig, vaak in close harmony-arrangementen gezongen popliedjes waarbij de enige percussie bestaat uit vingerknippen of handgeklap. Ook de na-oorlogse Michael Bolton wordt gebruikt, en al is het wonderlijk om zijn diepe bariton overgenomen te horen worden door zestien vrouwenstemmen, slecht is het niet. Integendeel: zijn nummers krijgen weer flair. The Roosettes reproduceren zowel antieke als recente nummers in ongemeen talentvolle composities; en al konden zowel de solo van Zara Yusifly als de meerstemmige zangstukken zuiverder en de interactie met het publiek beter, als voor deze tijd originele retro-act hebben The Roosettes de potentie ook buiten Zeeland bekendheid op te doen.

Als Walker en Matulessy de tweede act van de avond presenteren, worden hoge verwachtingen gewekt. Naar eigen zeggen opgevoed door de wolven, ver in de donkere Noord-Amerikaanse wouden.
Met haar zwartglinsterende jurk, oorbel met rode veer, en glimmend donkere pluimen aan de hals van haar gitaar is de Canadese singer-songwriter Christina Maria een exotische verschijning. En, hoewel ze slechts zesentwintig lentes telt, haar veelzijdigheid en reislust is indrukwekkend: ze heeft niet alleen een opleiding in jazzvocalen gehad, maar ook onderwijs in hindoestaanse zangtechnieken in India. Momenteel maakt ze een Europese tour van de kleinere podia.

In eerste instantie lijken de beloften van verre oerwouden en Indiase wijsheden in dunne lucht op te gaan. Ondanks de potentie is het eerste nummer, Moving You, een klassiek, voor de hand liggend singer-songwriternummer. Degelijk gitaarspel, degelijke stem – hetzelfde als honderden andere artiesten in hetzelfde genre al eerder eens gepresteerd hebben. Goed – meer niet, minder ook niet.

Het blijkt echter puur te gaan om een neutrale opwarmer. Zodra ze de stembanden, die verkouden zijn, heeft gesmeerd met een paar glaasjes sterke drank, barst zij los in een geweldige vocale zuiverheid. Bij hoge partijen doet haar stem denken aan een krachtiger versie van Regina Spektor, bij laagte en rust schuurt haar stem langs die van Marina Diamandis (Marina and the Diamonds) of raakt het Florence Welch (Florence + The Machine); en juist door deze bijzondere mixtuur behoudt het een warme eigenheid die bijna verliefd maakt. De stem is dan ook lief te noemen – lief, maar o zo venijnig wanneer deze plots omslaat.

Het gitaarspel wordt ook afwisselender. Waar Moving You werd ondersteund door een ontspannend gepluk aan de snaren, zijn haar volgende nummers soms gebaat bij akkoorden; bij bijna slaande, afgemeten, gevoelvolle agressie - en haar gepijnigde, meelevende gezichtsuitdrukking maakt zelfs van papadadadam een spannende tekst. Haar liedjes gaan over het venijn van onsuccesvolle relaties, over liefde en trouw; en melancholie. Bijna kwaadaardig zingt ze dat ze een heartbreaker is, maar in hetzelfde liedje toch ook: “I make love, yes, I’m a lovemaker / Why would I hurt you baby / How could I harm you in any single way?”. Geen wonder dat na afloop enkele mannelijke studenten beweerden warme gevoelens voor de zangeres te hebben.

En dat terwijl de omstandigheden verre van ideaal zijn. Achterin de zaal zijn ongeïnteresseerde bezoekers waarvan de muziekliefde ernstig betwijfeld kan worden steeds harder aan het converseren en lachen, en ook het geluid staat niet perfect afgesteld. Toch maakt ze een ontspannen, ontwapenende indruk – al zijn het misschien deze afleidingen die ervoor zorgen dat er nu soms een valse noot tussendoor kruipt. Om het publiek te betrekken bij haar muziek, laat ze een stukje meezingen in haar briljante cover van Bruce Cockburn’s Lovers in a Dangerous Time, waarvoor kudo’s; en onverschrokken waagt ze zich aan een walsje bij de gitaarintro van haar laatste liedje Carolina. Hierin klinkt eindelijk haar jazz-opleiding door, soul, vol en sterk.

Christina Maria is een grote belofte, die waarschijnlijk alleen met haar gitaar het beste tot haar recht komt. Als haar unieke stem zo veel mogelijk de ruimte gegeven wordt, kan zij de nieuwe Regina Spektor worden – zij het zonder piano. Mainstream populair zal ze niet worden, daar is haar muziek te specifiek voor; maar wie naar haar luistert zonder rillingen over de rug te krijgen, is gewoon gevoelloos.

The Cosmic Carnival is een bijzondere combinatie van reggae, blues en soul, een verzameling vol carnavalesque uniciteit. Niet dat het een ooropblazende kakofonie behelst. Zeker niet – de mannen, onder strakke leiding van drummer Robin Smit, maken muzikaal binnen de lijntjes kleuren tot een feest. Soms stuwen stomende orgelklanken de arrangementen machtig op, dan weer is het een samenspel van toetsenist Gerbert van Etten en leadgitarist Fred van Schalkwijk, lange, zwellende partijen op spacepiano en Grateful Dead-achtig spel van psychedelica die de muziek kleur geven. Eigenlijk weinig verbazend dat deze band in 2009 de Grote Prijs van Nederland in de wacht heeft gesleept met dergelijke retro-arrangementen.

Ook het publiek voelt dat aan. Bij het geluid wat de vijf bandleden samen produceren, haalt hun stem- en lachvolume het bij lange na niet; en, ik moet eerlijk zijn, de groovy band ontmoedigt nou ook weer niet bepaald om te bewegen. De driestemmige zang is harmonieus en, vooral door leadzanger Nick Schuit, toch ook spannend, spacend als de piano. IJl en kleurrijk stijgt de zang op naar het plafond, ontsnappend voordat het werkelijk begrepen kan worden.

De nummers van de band verschillen sterk. Nu en dan, als de gitarist de leiding krijgt, wordt het meer bluesy, met een poppier Deep Purple-geluid. Verbazingwekkend genoeg kunnen zij daarna plotseling wisselen naar een singer-songwriterversie van reggae, om dit, als ware het een guilty pleasure, geleidelijk uit te bouwen naar een crescendo dat bijna de soul ademt. Steeds weer verbaast het hoe goed gitaar en drum op elkaar zijn afgestemd; maar ook de solo van gitaar en hammondorgel zijn indrukwekkend. Minpunt is de geringe activiteit van de band op het podium. Het lijkt warempel of zelfs de vorige act meet bewoog dan deze mannen. Maar, toegegeven, het podium was misschien ook niet voorbereid op zo’n drukke bezetting van manschappen en instrumentatie.

Na een geweldige Christina Maria voor de liefhebbers, heeft The Cosmic Carnival het publiek weer in opperste staat van paraatheid gebracht met een spicy mix van alle dansbare stijlen die het zonder draaitafels kan produceren. Het wachten is nu op hun eerste volledige album, die over een paar maanden uitkomt. En na zo’n show moet dat ook wel een kosmische plaat zijn.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik, ziek als ik was, niet meer gewacht heb tot het einde van de gig, zodat ik over de optredens van het Zeeuwse Smout en de Haagse indierock & roll van So What! niets mag zeggen. Maar, hoe deze acts ook gepresteerd hebben, de eerste drie waren ruimschoots voldoende van kwaliteit om de avond tot een succes te maken.