De vrijdagavond in De Spot in Middelburg staat in het teken van onvervalste country. Het is aan de uit Nashville afkomstige Caitlin Roseom de avond te openen, voor een matig toegestroomd publiek. Een lief klein meisje (23 jaar is ze) om te zien, maar haar muziek is behoorlijk volwassen en haar teksten ademen vervlogen tijden. Het is het soort country dat decennia geleden ook al werd gemaakt, omgeven met een modern jasje. Althans, zo klinken de albums. De begeleidingsband is er vanavond niet bij waardoor Caitlin in haar eentje het publiek moet vermaken.

Het sterkste wapen van Caitlin Rose – de stem – komt in deze kale setting zonder andere muzikanten misschien wel het beste tot zijn recht. In ieder geval klinken de eerste nummers wat meer roots-achtig dan de iets te gelikte productie op het laatste album. Naarmate de show vordert begint ze echter steeds rommeliger te spelen en grijpt ze vaker naar een glas met een rare kleur siroop (of zou het sterke drank zijn?). Ze breekt een nummer na een minuut af omdat ze de tekst niet meer weet en slaat ook nog eens een paar akkoorden verkeerd aan. Ze perst er aan het einde nog een glimlach uit en verklaart dat de tournee met Deer Tick “zeer intensief” is geweest. Wat we hieruit mogen concluderen laat ze in het midden, maar een beetje beschamend is het allemaal wel.

Hoofdpersoon van de eveneens Amerikaanse band Deer Tick, John McCauley III, kent geen schaamte. Met een wat gek uitziende zonnebril zoekt hij bij aanvang meteen contact met het publiek. Tussen de nummers door blijkt McCauley een humorist die het vooral van flauwe biergrappen moet hebben, en die werken uitstekend op deze avond.

Maar het gaat natuurlijk om de muziek. Sinds 2007 zoekt Deer Tick naar een combinatie van rauwe country en grunge, en dat gaat ze goed af. Nu ook de derde langspeler The Black Dirt Sessions in Europa voet aan de grond lijkt te krijgen, heeft de band alleen nog maar een uitgebreide tournee nodig om de rest van de wereld te veroveren. Dat is dan buiten de schuurpapierstem en clowneske performance van McCauley gerekend. De zanger klinkt alsof hij door de wol geverfd is, maar in werkelijkheid zijn de bandleden allen rond de 25 jaar jong. Er zijn er inmiddels vijf, want pas geleden is Rob B. Crowell op keyboards en saxofoon toegevoegd aan de formatie.

Deer Tick speelt een set waarin alle drie de albums aan bod komen. Hierbij valt vooral de alternatieve versie van Spend The Night op, met veel soul en de saxofoon in een prominente bijrol. Ook improviseert de band met een stuk met een flinke gitaarmuur, waarbij McCauley het publiek inloopt. Het is het slotoffensief, want de gitaar wordt aan een toeschouwer overhandigd en de band verdwijnt achter de coulissen. Of toch niet, want McCauley keert alleen terug en schudt nog een paar solonummers uit z’n mouw, waaronder Houston, TX. Hij besluit met een nummer over cocaïne, dat prima bij zijn uitstraling lijkt te passen. Zeker geen wervelende show, maar wel uitstekend vermaak.