Avonduren staat garant voor intieme optredens met prachtige, onversterkte muziek. Vaak spelen er folk artiesten, die niet meer nodig hebben dan een gitaar. Deze vrijdagavond is wat dat betreft anders. Peter Broderick kan weliswaar met singer-songwriter materiaal uit de voeten, maar zijn sterke punt ligt vooral in de klassieke pianomuziek.

Broderick’s kompaan op de Europese tournee is Tsukimono, ook wel Johan Gustavsson uit Zweden. Hij zou bij enkele shows het voorprogramma verzorgen, alleen deze avond zat niet in de planning. Hij is dan ook niet goed voorbereid wanneer hij er dan toch iets van wil maken. Hij start met een geluidscollage waarbij de elektrische gitaar – gebruikt als strijkinstrument – de basis vormt. Door aan knopjes te draaien worden de klanken gemanipuleerd en vervormd tot een spannend ambient stuk. Het eindigt even abrupt als het was begonnen. Daarna pakt hij de akoestische gitaar en speelt hij met begeleiding van Broderick op piano en zang nog één liedje. Het is jammer dat hij vanavond niet meer kan laten zien. Zijn kwartiertje smaakt naar meer.

Al tijdens het voorprogramma zijn alle ogen op Broderick gericht. Peter Broderick (1987) is iemand die in uiterlijk niet direct opvalt, maar zodra hij een instrument oppakt meteen zijn multi-talent weet te tonen. Het is hem met de paplepel ingegoten, want de van oorsprong Amerikaanse Broderick groeide op in een muzikale familie, nam al vroeg vioollessen en ontwikkelde zichzelf tot een veelzijdig sessiemuzikant. Ook in Middelburg is zijn begaafdheid doorgedrongen, want de achterkamer van de galerie zit helemaal vol. Mede dankzij de vleugelpiano, het belangrijkste instrument van zijn hedendaagse composities.

Het optreden start met Sideline, het openingsnummer van zijn laatste album How They Are. Het is een nummer dat hij naar eigen zeggen in de auto heeft verzonnen, toen de radio niet bleek te werken. Het is tekenend voor zijn ongekende muzikaliteit. Zonder dat de kwaliteit er onder heeft te lijden stapt hij van de vleugel over op de viool, gitaar of zingende zaag. Soms met zijn softe en breekbare zangstem doch op zijn mooist wanneer volledig gericht op de instrumentbeheersing. Zo speelt hij gitaar en piano tegelijk en weet hij door middel van looppedalen diverse geluidslagen aan te brengen. Het publiek begint steeds harder te klappen.

Broderick speelt gevarieerd, maar de nadruk lijkt op het album How They Are te liggen. Het is een album dat bij dit soort druilerige herfstdagen past: somber, donker, kaal en van een pure schoonheid. How They Are is dan ook in één keer opgenomen zonder dat er enige manipulatie in de studio aan te pas is gekomen. Dat past goed bij de doe-het-zelf optredens van Avonduren, en de stemmige achterkamer doet daar nog eens een schepje bovenop. De aandachtige toeschouwers kunnen er ook na opnieuw een duet met Tsukimono en het afscheidsliedje Hello To Nils geen genoeg van krijgen. Hij besluit daarom om nog toegift te spelen in de voorkamer, op een andere, ietwat vreemd vormgegeven piano. Het bewijst nogmaals dat muziek bij hem in het bloed zit. 

Peter Broderick weet vanavond met zijn prachtige muziek menig muzikaal hart te veroveren. Dit optreden zal de boeken ingaan als memorabel, en zeker één van de beste optredens van dit jaar in Zeeland. Een duidelijke bevestiging dat het Avonduren concept nog steeds werkt.