Langzaam maar zeker druppelt de galerie in de Lange Noordstraat vol. De mensen warmen zich op deze koude zondagmiddag aan de koffie of andere versnaperingen, uiteraard met een uniek Avonduren gebakje erbij. Het publiek bevat veel bekende gezichten, maar ook veel nieuwe, zelfs van buiten de provincie. De tachtig kaartjes voor het festival waren dan ook sneller uitverkocht dan sommige liefhebbers zouden wensen. Het bewijst zonder meer dat het Avonduren concept in een jaar tijd een behoorlijke reputatie heeft opgebouwd. Dat mag gerust gevierd worden.

Ondanks dat het een lange dag beloofd te worden, begint het festival al direct met een hoogtepunt. Wannes Cappelle, zanger van Het Zesde Metaal, komt vandaag zonder band zijn nieuwe liedjes uitproberen. Van demokwaliteit is echter geen sprake. Zijn dialectpop (in vaak onverstaanbaar West-Vlaams) is erg aanstekelijk en hartverwarmend. Met zijn met droge humor doordrenkte verhaaltjes tussen de ballades door weet hij zich in de kortste tijd voor de bankzitters in de galerie te winnen. Als toegift speelt hij nog een liedje op de piano, waarbij het refrein enthousiast meegezongen wordt.

Wanneer je The Black Atlantic het afgelopen jaar niet live hebt meegemaakt, moet je haast wel onder een steen hebben geleefd. Toch blijft de uitermate sympathieke folk band uit Groningen boeien, ook nu de vrouw van zanger Geert zich op het moederschap heeft gestort en de drummer is vervangen. Ze treden vandaag aan als trio, maar de nummers van het album Reverance For Fallen Trees komen nog steeds goed uit de verf. De breekbare muziek heeft eigenlijk alleen de instrumentbeheersing en het enthousiasme van de spelers nodig, en dat is volop aanwezig, hier in de achterkamer.

Na een korte pauze neemt een nerd-achtig figuur plaats op de enige stoel die niet bezet is. Het blijkt de Amerikaanse singer-songwriter Elephant Micah te zijn. De liedjes van zijn hand komen haast verlegen over; zo verstild en oprecht doen nummers als Wild Goose Chaseaan. Hij gebruikt naast zijn akoestische gitaar ook een dulcimer, een instrument uit de Appalachen, wat nog meer nadruk legt op zijn typische stemgeluid. Elephant Micah mag gerust gezien worden als één van de grootste talenten in het genre, en verdient zeker meer dan de vrij obscure reputatie die hij nu nog met zich meedraagt.

Het festival verplaatst zich dan naar een bijzondere locatie, die we niet gewend zijn van Avonduren. In de middeleeuwse Vleeshal, gelegen naast het stadhuis, treden twee elektronica acts op. De grote, lege ruimte is een prachtig decor en Roland9000, een student aan de naastgelegen Roosevelt Academy, maakt daar optimaal gebruik van. Een flitsende lichtshow en vier dansende dames kleden de show aan die bol staat van jaren ‘90 elektronica, die met een echte drummer, violiste en zangeres een extra dimensie krijgt. Een leuke afwisseling is het zeker, ondanks dat het geheel nog wat rommelig overkomt.

De Tuinen mag de middag afsluiten in De Vleeshal. Jammer genoeg is dan het grootste gedeelte van het publiek zijn heil al elders gaan zoeken. Wellicht om te genieten van de heerlijke pasta’s die voor deze gelegenheid geserveerd worden in de Ko D’oooooooor, misschien ook wel omdat het breekt met de traditie van onversterkte, akoestische optredens. De Tuinen maakt prachtige geluidcollages die langzaam vervormen tot weer een ander geluid. Dat pulserende, galmende ambient en noise niet aan iedereen is besteed is te begrijpen, doch de maker Koen van Bommel bewijst dat je niet bang hoeft te zijn van muzikanten met allerlei knopjes. Diegenen die wel zijn gebleven, krijgen een downloadcode waarmee de volgende dag het concert van het internet geplukt kan worden. Voor herhaling vatbaar is het absoluut.