Het is lekker druk in de stad tijdens deze editie van de Popronde. De bands beginnen op tijd en het aanbod is gevarieerd en goed op elkaar afgestemd. Het publiek is op de hoogte en is in grote getale aanwezig in alle cafés en zalen. 3VOOR12/Zeeland is ook aanwezig.

Sexton Creeps heeft door autopech Middelburg niet gehaald. Jammer want de verwachtingen waren hooggespannen. In Ko D’ooor, waar de band hun optreden zou verzorgen, zijn nu de heren van Major Hostage opgetrommeld. In een wat rommelige ambiance verzorgt dit drietal een set van electro en dancebeats. Leuk, dat zeker. Maar toch een beetje jammer als je Folk verwacht. (GK)

In De Vriendschap zijn de liefelijke klanken te horen van Lotte van Dijck. Deze Amsterdamse wint het publiek met kleine liedjes en een ontwapenende glimlach om haar vinger. Met een kinderlijke fascinatie bezingt ze de simpele dingen uit het leven of ze iets heel bijzonders zijn. Ze begeleidt zichzelf op gitaar, ukelele en banjo en heeft een constante basis van een contrabas achter zich. Het kleine meisje komt in Van Dijck helemaal naar boven als ze zingt. De wereld is te groot voor haar en ze neemt de luisteraar mee in haar eigen wereld. Als toehoorder moet je het vanaf daar wel zelf uitzoeken want echt bij de hand pakken lukt haar niet. Misschien omdat kinderhandjes daar nog te klein voor zijn. (GK)

The Bohemes spelen hierna in de Groene Pulk en ook hier is de  zaal stampvol. Deze energieke indie rockers uit Den Haag spelen of hun leven er vanaf hangt. De wat rammelende gitaarrock in de lijn van The Smiths en The Jam valt in goede aarde. Opsmuk of andere randzaken zijn niet besteed aan deze heren. Aftikken en spelen is hun devies. Voor wie deze band gemist heeft 11 november is er een nieuwe kans in ’T Beest te Goes als ze het voorprogramma verzorgen van Bettie Serveert. (GK)

Als laatste voor de after-party spelen Tangarine & Friends in De Spot. Deze folkband komt uit Drenthe. Met traditionele instrumenten zoals banjo, steelguitar en contrabas is het folk pur sang. Echt zo’n band waar je van houdt of niet. Er is geen tussenweg. Een traditional zoals het gospelliedje ‘Swing low Sweet Cherriot’ worden meegezongen maar niet erg van harte. De band van de tweelingbroers Arnout en Sander Brinks is misschien iets te ‘kleine huis op de prary’ voor de meeste bezoekers die eigenlijk voor de Bombay Show Pigs komen. Toch is hun Simon & Gardfunkel folk fijn om naar te luisteren en hebben ze de reis uit Drenthe zeker niet voor niets gemaakt. (GK) 

Bij Bandito in Bar American spettert de energie werkelijk van het podium af. De jonge band speelt inventieve stonerrock met een punk-attitude. Hard, snel, stoer, tegendraads en soms een beetje vals. Haren zwiepen de lucht in en een whiplash is nooit ver weg. Spelen alsof de jaren zeventig eeuwig voortduren, zo is hardrock bedoeld, alleen waren we dat bijna vergeten. En het klinkt nog fantastisch ook. (LM)

The Swains in een stampvol Café ’t hof voegt weinig toe aan het morsige hoekje van de garagerock, of het moet een mondharmonica zijn. Maar de drie Groningers overtuigen het publiek met gemak. Met zichtbaar plezier worden de nummers er in snel tempo doorheen gejast. Lekker bandje! (LM)

Dan het 3FM podium met Heist in De Geere. Dat is een ander verhaal. Zelden een band gezien met zo weinig smoel. Het is ongetwijfeld radiovriendelijk, maar de stonerrock, of wat er voor door moet gaan klinkt loom en ongeïnspireerd. Dit past beter in het voorprogramma van Luka Bloom, die een paar straten verder optreedt voor een bus bejaarden. (LM)

Snel naar bar 77, waar een onduidelijke kruising tussen Marc Bolan en Jon Bon Jovi de hormoonspiegel bij het vrouwelijke gedeelte van het publiek fors doet stijgen. Heerlijke Detroit rock n roll met een hammondorgeltje in de geest van de jaren 60  met dank aan MC5 en Moby Grape. Seventy-seven is al decennialang een begrip in Middelburg, maar als podium is de pijpenla volkomen ongeschikt. Toch slaagt het trio, dat luistert naar de kutnaam Birth of Joy, erin een puike show neer te zetten. (LM)