Zanger Erik Naeve ziet eruit als een orthodoxe nakomeling van Jozef en zijn twee begeleiders lijken op het eerste gezicht ook niet uit de meest hippe Amerikaanse upper-class te komen. Maar spelen kunnen ze, niet voor het geld of ze show, maar omdat het in hun systeem zit. En zoals bijna altijd het geval is met Amerikaanse muzikanten (in tegenstelling tot veel bands uit het Verenigd Koninkrijk) spelen ze met volledige overgave. De gitarist scheert langs Lee Ranaldo en Thurston Moore, terwijl Naeve toonvast doorzingt: The Baptist Generals in de zijspan bij My Morning Jacket. De trommels zijn geïmproviseerd en dat is een beetje jammer, daardoor klinkt het nooit echt strak. Maar niemand die er mee zit, want tegen sluitingstijd staat Cedarwell nog op het podium, is het publiek nog even enthousiast en liggen die twee Belgen van het begin van de avond al lang en breed op één oor.
Opgestaan…plaats vergaan in Kaffee ’t Hof
Onverwacht optreden van Cedarwell brengt twitterende muziekliefhebbers in beweging
Een avond met een grote verassing in het pas verbouwde Kaffee ’t Hof. Charlie Jones Big Band komt helemaal uit België en moet blijkbaar voor twaalven thuis zijn. Een kort maar krachtig optreden is het gevolg. Gelukkig lopen er nog een paar muzikanten met dorst in Middelburg, zodat het toch nog laat wordt in ‘t Hof
Onverwacht optreden van Cedarwell brengt twitterende muziekliefhebbers in beweging
Kaffee ’t Hof is verdubbeld. Er is een paar meter tussenmuur uitgebroken en het pand van de buren is erbij getrokken. Je kunt er niet alleen lekker eten, er staat met regelmaat een bandje te spelen dat meer dan de moeite waard is. Door de uitbreiding is er meer ruimte gekomen voor podium en publiek, zonder dat de intieme kroegsfeer is aangetast. De tafels zijn nauwelijks afgeruimd als Charlie Jones Big band het podium beklimt. Charlie Jones Big Band is het tweekoppig bandje van Joris De Bock & Jan Verstraeten. Het heeft een eenvoudige opstelling: drum, Gitaar, zang. Het blues getinte singer-songwriter gehalte van de gitarist wordt opgetrokken door het drumwerk. Omdat de gitarist zijn lage E-snaar vaak mee laat klinken wordt een bassist niet echt gemist. De band klinkt rauw, de raspende zang doet denken aan Tom Waits, het gitaarspel aan Buddy Guy. En natuurlijk, jawel, ook de echo van The White Stripes klinkt, zij het zeer in de verte. Net als het gezellig begint te worden verdwijnen de instrumenten in de koffers en staat de band weer op straat. Het publiek enigszins in verwarring achterlatend: ‘Huh, zijn ze nu al klaar?’
Dezelfde avond verzorgen de Amerikaanse folkrockers van Cedarwell een intiem optreden in het kader van de onovertroffen avonduren in espressobar Ko d’ooooor. Een sprankelend en hoogstaand optreden zo klinkt het al snel als degenen die erbij waren een biertje komen drinken in ’t Hof. Het is tenslotte nog vroeg Even later stapt ook het trio muzikanten van Cedarwall binnen om nog een borrel te drinken. Iemand roept voor de grap dat ze best nog wel even kunnen spelen voor een gratis pintje. Tot ieders verbazing worden de instrumenten ingeplugd en onder luid gejuich van het opgetwitterde publiek beklimmen de mannen het podium.
Cedarwell maakt warme, prettig in het gehoor liggende folkmuziek met wortels in de traditionele Americana. Vanuit de scene in Winconsin, waar de mannen tot local-heroes zijn uitgegroeid, wordt Europa rijp gemaakt. Het is het aardig druk en iedereen is benieuwd wat er gaat gebeuren. Een groot aantal aanwezigen hebben net het optreden in Kod’ooooor gezien en zien dus tweemaal op een avond dezelfde band. Al snel blijkt dat we niet moeten rekenen op een breekbare folksound. De mannen gooien het ditmaal over een heel ander boeg. Niks geen hippie-folk-singer-songwriter-gedoe. Dit is een café, het wordt al laat en de mensen hebben zin in muziek met kloten. Het volume gaat omhoog, het tempo wordt opgevoerd en de bak met effecten wordt ingetrapt.