Vele artiesten hebben al dan niet meerdere odes gebracht aan Jacques Romain Georges Brel, zeker in Frankrijk, België en Nederland de gekroonde koning van de chanson. Qua aanwas van jongere artiesten die deze geschiedenis willen laten herleven, is de spoeling echter dun. Een positieve uitzondering hierop is de Fransman met Nederlandse wortels Edouard van de Velde. 

Na te zijn opgegroeid in Frankrijk verhuisde hij ruim tien jaar geleden naar Amsterdam, waar hij in de indiepop band The Vondels speelde. Dat zijn hartstocht voor de muziek toch liever uitgaat naar de chansons en het betere singer-songwriterwerk ontdekte hij pas later. Beter laat dan nooit in ieder geval, want Edouard bezit als geen andere jonge artiest de gave om het geluid van Brel (en andere singer-songwriters) met respect voor het origineel in een eigen versie neer te zetten.

Zoals gezegd zijn de krachtige chansons van Jacques Brel de hoofdmoot van Edouard’s optreden in de Brasserie van De Drvkkery, waar een gemêleerd publiek van eters, lezers en muziekliefhebbers elkaar nergens in de weg zitten. Onder andere Amsterdam, Ne me quitte pas, Les Flamandes komen voorbij. Toch weet hij ook variatie in zijn optreden te brengen met onder andere nummers van Leonard Cohen (Hallelujah) en Ramses Shaffy (Laat Me). Zijn Franse accent geeft een eigenzinnige draai aan dat laatstgenoemde Nederlandstalige nummer.

Edouard maakt hier en daar gebruik van looppedalen om voorgespeelde en –gezongen gitaarlijnen en achtergrondzang toe te voegen aan zijn verder alleenstaande show. Eigenlijk heeft hij die niet nodig. Zijn stem bezit diezelfde power die Brel had om de eenvoudige doch altijd rake teksten overtuigend te brengen. Edouard besluit dit mooie intieme optreden dan ook gepast, met Quand on N'A Que l'Amour.