Ik was net op tijd bij de Pit in Terneuzen om de eerste band te zien spelen: Vanderbuyst, een Hard Rock band gevormd door Willem Verbuyst (gitaar), Jochem Jonkman (basgitaar/zang) en Barry van Esbroek (drums), het is een band die de echte hard rock muziek in ere houdt. Ze doen niet aan nieuwere soorten metal, ze klinken precies hoe ze moeten klinken om echt 80’s hard rock genoemd te kunnen worden.
Het eerste wat mij op viel toen ik binnen kwam was het gave podium. Het drumstel stond in het midden van het podium en links en rechts van het drumstel was er plek voor de gitarist en de bassist/zanger. Achter het drumstel was nog een podium waar de 2 loslopende rockers op konden klimmen om daar hun show verder te spelen.
De show begint goed als Barry de zaal begint op te zwepen met een van zijn strakke ritmes, dan springt Willem het podium op en zet er een vette riff op. Als laatste stapt Jochem het podium op en maakt het plaatje helemaal af met het dikke geluid van zijn basgitaar. Ze gaan meteen over naar het eerste nummer.
De show was erg energiek ze sleepten het publiek de oude hard rock tijd weer in. Ze hadden ook nog een lekker meezing nummer, ROCK BOTTOM, ROCK BOTTOM, ROCK BOTTOM! Er liepen natuurlijk nog cameramannen rond maar dat was niet storend.
Het podium werd binnen 3 kwartier omgezet voor La Ventura. Dit is een Gothic Groove Metal band, daarin spelen, Carla van Huizen (zang), Sascha Kondic (gitaar), Mike Saffrie (basgitaar) en Renzo van Poecke (drums).
Ook bij La Ventura was het podium erg indrukwekkend. Er was een sterrenhemel achter de band, er stond een ventilator om het haar van Carla naar achter te blazen en blauwe spookachtige lichten onder de drums, wat een erg duister gevoel gaf, erg gaaf. Bij La Ventura had ook iedereen zijn eigen plekje op het podium. Alleen werd er minder gebruik gemaakt van het podium dan gedaan werd door Vanderbuyst.
Ze begonnen met een mooi rustig nummer. En gingen toen over naar het hardere werk. De muziek steekt erg goed in elkaar, gave ritmes, symphonische keyboard samples en zuivere zang. Dat is ook niet gek als je een platenmaatschappij uit Amerika weet te strikken. Een minpunt was dat de zang in het begin erg zacht was, de rest van de band ging er hard overheen.