Er staat vanavond geen Joast in het voorprogramma, maar een Jan. Ondanks de aankondiging moest eerstgenoemde vanavond afzeggen. Jay Minor – buiten het artiestenleven Jan Minnaard genoemd – komt vers uit de Excelsior studio waar hij zijn demo heeft opgenomen. Diezelfde studio staat garant voor talent, iets waar Jay Minor zondermeer onder valt. Vanavond speelt hij vier nieuwe nummers, wat gezien het aantal optredens in Zeeland van deze jongeman een frisse wind doet waaien in de achterkamer van Gallery Revolution 100.000.000etc.

Jay Minor speelt zijn folk, die vooral verwijst naar de oude Neil Young, met hetzelfde gemak als waarmee een Zeeuwse boer zijn aardappelen rooit. Ontspannen en natuurlijk tokkelt hij schijnbaar achteloos op zijn gitaar, zachtjes zijn teksten het publiek inslingerend. Ook daarin is Jay Minor gegroeid het afgelopen jaar. Hij klinkt meer volwassen, en met meer zelfvertrouwen. Net wanneer ik denk dat zijn stem en gitaarwerk wat meer kracht mag hebben, maakt hij dat helemaal goed in het derde nummer, wanneer violiste Aurora van De Mannenbroeders erbij komt. De afsluiter maakt het nog mooier; zangeres Roos en banjospeler Tonnie, eveneens bekend van De Mannenbroeders, maken van het laatste nummer I’m Still In Love With You een feestje.

Dan is het de beurt aan de uiterst sympathieke band Cedarwell. Dit drietal uit Wisconsin onder leiding van Erik Neave met de indrukwekkende baard maakt ook muziek dat onder de wijde term “folk” valt. Ze zien er uit als houthakkers die rond Lake Michigan werken, maar ze kunnen ook uitstekend overweg met muziekinstrumenten. Vooral Jeff Patlingrao maakt met zijn elektrische gitaar en effecten veel indruk qua techniek. Hoewel dit gedeelte van de muziek versterkt is, blijft de nadruk liggen op akoestische folk.

Percussionist Joel Philip Stokdyk schijnt voorouders uit Oostburg te hebben; hij lijkt zich dan ook direct thuis te voelen. De eerste paar nummers is hij nog rustig met paukstokken over de bekkens aan het strijken, maar als Cooper (een nummer over een hond) wordt ingezet, gaat de 21-jarige helemaal los. Als een bezetene gillend en rammend op het drumstel  laat hij de aan een doorgaans rustig concert gewend Avondurenpubliek even schrikken, om ze daarna te overrompelen. De op papier bescheiden muziek wordt binnen een paar minuten omgetoverd in een energieke fuif. De toeschouwers zijn het er helemaal mee eens en brullen luidkeels mee. Zelfs wolfgehuil is hier niet vreemd.

Dat het nog gekker kan, bewijzen de vroege uurtjes van de zaterdag. Cedarwell neemt de instrumenten mee naar Kaffee ’t Hof en speelt daar spontaan een guerrilla optreden waar er al lang niet meer van folk gesproken mag worden. De versterkers worden ver opengedraaid en het dak gaat eraf. Zoals het goede rock-’n-roll betaamt.