Vanavond organiseert Kaffee ’t Hof een avond in het enkele meters verderop gelegen podium De Spot. Bij wijze van hoge uitzondering is de kroeg gesloten op de zaterdagavond. Dat moet haast wel een bijzondere reden hebben. Die reden is de komst van het Zwitserse collectief The Dead Brothers. Het ensemble heeft inmiddels al vijf albums achter de rug op het fameuze Voodoo Rhythm platenlabel, thuisbasis voor excentrieke en bijzondere acts. The Dead Brothers behoren met hun folkloristische combinatie van begrafenismuziek, blues, gospel, gipsy en New Orleans jazz zeker in dat plaatje thuis.

Zonder voorprogramma is het even wachten voordat het vijftal zijn entree maakt, maar al snel maken The Dead Brothers duidelijk dat ze een echt podium verdienen. Zanger en gitarist - tevens oprichtend bandlid - Alain Croubalian komt van achteruit de zaal in lopen met een megafoon en een doktertas, een rekwisiet dat al sinds het begin in 1993 wordt gebruikt bij live optredens. Hij vergezelt zijn bandleden die zich bedienen met instrumenten als cello, viool, mandoline, klarinet en een emmerbas.

Die opstelling verschilt toch best behoorlijk met de instrumentatie die de band bij zich droeg ten tijde van het vorige albumWunderkammer uit 2006. Toen waren er toch wat meer zwaardere blaasinstrumenten aanwezig, wat het geheel deed voorkomen als een lugubere circusband. Vanavond is het toch meer de melancholie van de strijkers die de sfeer bepalen, zo ook op het nieuwe album. Samen met de depressieve en vooral in het gezicht expressionistische voordracht van Croubalian, de Tom Waits van Zwitserland, wordt er een “ambiance noir” neergezet waar het publiek in de eerste instantie nog wat aan moet wennen. Het gebrek aan een drummer of percussie maakt de belevenis somber, maar dat is dan ook de intentie van The Dead Brothers.

Eerste lichtpuntje in deze duistere setting is het nummer Bela Lugosi’s Dead, welk voor het eerst werd bezongen door de gothic rock band Bauhaus in 1979. Dit begin van een dreigende set openbaart zich aan het publiek als een doodskist waarvan het deksel langzaam wordt opgetild. Naarmate de tijd verstrijkt en het hiernamaals steeds dichterbij komt, worden er meer oudere songs gespeeld en wordt de stemming opgewekter en levendiger. De langzame en slepende voordracht verandert in een gezwinde show zonder haastig te klinken. Zelfs Teenage Kicks van de Undertones komt voorbij. Dat heeft z’n weerslag op het publiek, dat alsmaar enthousiaster wordt. Uiteindelijk duikt de band het publiek in om nog een aantal waardige toegiften weg te geven. The Dead Brothers mogen zichzelf dan graag zien als muzikale begrafenisondernemers, vanavond zijn de Zwitsers alive and kicking!

De dood komt iedere minuut iets dichterbij, maar vanavond gaat het nog wat sneller. The 5th Sin Phonie, het vijfde album van The Dead Brothers, is daar debet aan, evenals het neerslachtige optreden van deze avond. De indruk is er niet minder om. Na het optreden is het tijd om op de doden te proosten, en de broeders maken daar gretig gebruik van. Dat ze nog lang mogen leven.