Met een volle gitaarbezetting van drie man, speelt Skinner voor een dito publiek: skinny, wat mager dus. Deze coverband er een lekkere drive inzitten. Deze drive is vooral te vinden in het contact met het publiek, er duidelijk zelf zin in hebben en in de pittige swing die ze laten horen. Sweet home Alabama wordt het publiek voorgeschoteld met een net wat meer puntig sausje dan het origineel. De band eindigt met een ruime indrukwekkende vierkoppige gitaarsolo: een mooie trigger voor de volgende act.
Volgens het programma boekje is de sound van de groep Oberg anders dan die van 'Livin Blues', voor een groot deel gebaseerd op het zogeheten 'twin guitar concept' waarmee bands als 'The Allman Brothers' en 'Thin Lizzy' geschiedenis schreven. De boventoon van het optreden voert een elektrisch klinkend hardrock geluid, zo nu en dan doorspekt met hele funky gebrachte baspartijen en mooie slepende ballads. Een best afwisselend repertoire, met nummers die een rustig begin kennen en een knallende afloop of vice versa. De zangeres Lianne Hoogeveen weet het mannelijke geluid wat te verzachten. Niet met haar stem die wat doet denken aan de jaren 70 Margriet Eshuis (of is dat teveel eer?) maar door haar losse heupjes te wiegen krijgt de band wat los bij het publiek. De eerste mensen maken zichzelf een dansvloer, anderen blijven op de plaats met hun eigen moves. Oberg laat zich zien als technisch een prima en getalenteerd stel muziekmensen, maar kan door het weinige contact met het publiek geen echte show van de grond krijgen.
Dat het nóg harder kan laat David Gogo de inwoners van Zierikzee horen. Wie op dit tijdstip al naar bed is gegaan, zal nu vast rechtop zitten luisteren naar het gitaarspel van de muzikant van het jaar (Western Canadian Music Awards) voor de blues in Canada. Er zijn wat covers, zoals van Bob Dylan, het eigen geluid is misschien te omschrijven als 'neuro-blues' als je luistert naar de hoge, aanhoudende en de gehoorzenuwen tartende uithalen. Het slide werk van Gogo is niet voor de poes, maar wel iets waar je van moet houden en daar is het publiek dan ook flink mee getrakteerd!
De geluidsafstelling zorgt ervoor dat de Nederlandse bezetting, op piano, niet helemaal tot zijn recht komt mede door het vele gitaarspel van Gogo. Zoals gezegd, jammer is dat de andere bandleden weinig soleren. De inzet van de toetsenman is bijvoorbeeld zo nu en dan te horen maar verdient zeker ook een plek in de spotlight met zijn prachtige hammond dat op de achtergrond blijft. Na het slotnummer dat op verzoek van de organisator wordt gebracht, loopt de tent een beetje leeg. Het laatste optreden trekt blijkbaar de volhouders, de mensen die aan strand denken morgen, gaan naar huis.
De Grandpa Nick's band vindt zijn oorsprong als een eenmalig initiatief half jaren 90. Peter Kempe nodigde deze formatie uit voor een optreden op het toenmalige Ovezande bluesfestival, aldus het handzame programmaboekje. Vanavond staan ze voor een weliswaar restant bezoekers van het Anywave festival, maar wel de mensen die nog zin hebben om te dansen. En mensen laten dansen was iets dat de drie bands vóór Grandpa's zeker niet lukte!
Je kunt van deze samenstelling -met vier enthousiaste blazers- veel zeggen waarschijnlijk. In elk geval dat min of meer met elkaar improviseren een hoop lol en swing oplevert. Samen met de zang van Kempe, vol van gezelligheidskwaliteit, is het voor menig bezoeker een heerlijke afsluiting vol met swing, jaren 50 dance, plezier en volop interactie met het publiek! Zeg maar een combinatie van -klinkt misschien vreemd- up-tempo swing blues met het feestgevoel van een dweilbandje in de stad op een drukke zaterdagmiddag. Het ligt in elk geval lekker in het gehoor en zeker iets waarop je niet kan stilstaan! Kempe weet de de zaal aan het einde nog even op de kop te zetten met zijn bijzondere ‘special treatment’ van deze avond!
Samengevat: een avond met niet al te veel bezoekers, wél interessant als geheel maar de bands afzonderlijk missen misschien nét wat entertainmentgehalte.