Na ons contact met de organisatie en de vraag of het druk zou worden kwam de melding dat er in de voorverkoop al ruim 350 kaarten over de toonbank gingen. Erg mooi begin dus voor een eerste keer Scheldeblues wat naar schatting door zo’n 500 man werd bezocht.
Op het programma staan Richard van Bergen, The Blue Clay en de hoofdact: Danny Bryant’s redeyeband. Op 30 Januari 2010 is er in het Arsenaal in Vlissingen de aftrap van “Scheldeblues”.
Met een tweemansformatie opent Van Bergen in een volle foyer, begeleid door Gait Kleinkromhof op mondharmonica. “The lord & the devil walking side by side” is één van de zanderig gezongen teksten die Van Bergen laat horen. Een opwarmer voor het publiek dat nog volop bezig is met binnenlopen en zich oriënteert op het programma wat volgt.
The Blue Clay, een groep van 4 muzikanten die er duidelijk zin in hebben, gaan van start op het grote podium in de zaal. Johnny Roscoe (zang / gitaar), Wout Verhelst (zang / gitaar), Sander Elderkamp (percussie), Peter van Merode (zang / contrabas). Met wat vlot ingezette nummers en een optreden op de rand van het podium, het publiek aanraakbaar, komt de stemming er enigszins in. Het publiek is nieuwsgierig, in afwachting van de hoofdact.
Een lange onderbreking tussen de Blue Clay en de hoofdact Danny Bryant, wordt beloond door anderhalf uur volle, ronde blues zoals de zanger zelf. Bryant brengt een aantal lekkere nummers van zijn nieuwe cd ”Just as i am”, die onlangs is uitgekomen. De hoog-gitaarbegaafde man maakt indruk op zijn publiek, dat uiterlijk “rustig” onder de indruk is van de gevoelige soulelementen die zo nu en dan oplopen tot een rock-kookpunt. Dergelijk entertainment en muziekstijl zie je terug bij Walter Trout, een muzikant waardoor Bryant duidelijk is geïnspireerd.
Bryant laat zich begeleiden door vader Ken Bryant (basgitaar) en Trevor Barr (drums). Kortom: een optreden dat zeer de moeite waard is en dat de liefhebber van blues heel wat moois brengt!
Scheldeblues lijkt in de gekozen opzet een veelbelovend concept, de aanloop naar de hoofdact kan wat meer peper hebben, maar dat is voor een volgende keer als het publiek beter weet wat het kan verwachten: een avond genieten van een intieme sfeer in een relatief grote locatie.