Na een vol middagprogramma op het Avonduren festival is er – op locatie en in een bijbehorende gezellige sfeer - gelegenheid tot het vullen van de maag. Dat is nodig ook want het avondprogramma is minstens zo indrukwekkend. Het publiek dat de Vleeshal voortijdig verliet lijkt inderdaad gekozen te hebben voor de warme, huiselijke sfeer van de Ko D’oooooooor. De saamhorigheid straalt tijdens het diner van de bezoekers af.

Tamara Nile mag – nu de avond eindelijk echt is gevallen – het tweede deel van het festival openen. Veel afhakers in het publiek zijn er niet. Sterker nog, het lijkt alleen maar drukker te worden. De relatief comfortabele  stoeltjes en bankjes zijn constant bezet dus is het proppen geblazen op het tapijt en de harde houten vloer. De Canadese folkzangeres maakt de pijnlijke zithouding gelukkig de moeite waard. In een half uurtje tijd speelt ze haar meest swingende nummers, gesteund door een banjo, een basdrum en een hi-hat. Het is het slot van haar Europese tour, maar dat is aan het speelplezier niet af te zien.

Na een korte pauze krijgen we één van de beste folkbands van Nederlandse bodem te zien: I Am Oak. Het vijftal is voor deze gelegenheid gereduceerd tot drietal, waardoor de liedjes van het debuutalbum On Claws nóg kaler en gevoeliger overkomen. Het maakt de muziek van I Am Oak soms wel erg stil; de bezoekers houden hun adem in om die stiltes niet te verstoren. Frontman Thijs Kuijken wordt er schijnbaar een beetje ongemakkelijk van. Toch kan je de muziek niet puurder krijgen. Nog maar eens een keer het bewijs dat de huiskamerconcerten bij Avonduren een publiek trekt met liefde en respect voor de muziek, en dat werkt door op de artiesten zelf. Heel mooi.

Diegenen die wat pijnlijke gewrichten hebben overgehouden kunnen nu weer de benen strekken, want in de voorkamer staat Idiot Glee uit Kentucky klaar om zijn drie al dan niet minuscule keyboards en bijbehorende pedalen te gebruiken voor zijn set. Deze solo artiest, James Friley, gebruikt lome, dubby maar geweldig poppy orgelklanken om zijn soulvolle muziek aan de man te brengen. Bij de eerste herkenbare klanken staan al wat enthousiaste meisjes te springen, totdat hij de microfoon ter hand neemt. Zijn vocalen zijn bewust met een hoop ruis en reverb bewerkt dat Idiot Glee net dat alternatieve randje meegeeft wat hij nodig heeft om zich te onderscheiden van andere artiesten. Zijn cover van Bill Withers’ Ain’t No Sunshine is wat dat betreft een regelrechte hit. Hij heeft wat last van een falende luidspreker en een laaghangende microfoon maar hij maakt er een fascinerend half uurtje van.

Het slot vind plaats in Kaffee ’t Hof. De Canadese band dd/mm/yyyy blaast in één keer alle subtiliteit die we vandaag hebben gezien van tafel. Geholpen door een zeer ongezonde dosis decibellen hakken de twee slagwerkers erop los, terwijl de geflipte zanger zijn versie van Sid Vicious doet. Op het gebroken en a-ritmische gedrum valt bijna niet te dansen maar de hoofdjes bewegen gestaag mee. De gitaren brullen als noise uit de speakers en er heerst totale gekte op het podium. De beweeglijke band overdonderd alles en iedereen en zorgt voor menig gehoorbeschadiging. De bezoekers van het eerste uur krijgen in ieder geval weer een flinke stoot energie mee.

Afsluiter is het mysterieuze dj duo Haunted Cassette Tapes. Ze zijn zo mysterieus dat ze zich niet laten zien maar Koen van Bommel van De Tuinen en labelmedewerker Peter Meeuwsen inzetten om de plaatjes draaien. Het label specialiseert zich in Witch House: vertraagde, verknipte en onherkenbaar bewerkte popmuziek dat de kroeggangers niet laat dansen, maar laat zweven. Het wordt verrassend goed opgepikt, althans door diegenen die overgebleven zijn op deze lange dag.

Een lange dag was het, vol gestouwd met mooie muziek. Maar memorabel was vooral het hartverwarmende gevoel van verbondenheid die rond Avonduren hangt. Dank hiervoor gaat uit naar organisator Tonnie Dieleman maar ook aan de gastvrijheid van Ko D’oooooooor en Galerie Revolution. En natuurlijk aan de bezoekers zelf. Volgend jaar weer?