Bij Popaanzee denk je misschien aan het strand en zomerse taferelen. Dat het barre winterse weer een mooie editie van dit initiatief niet in de weg zit, zal de muziekliefhebber in Zeeland een benodigd warm gevoel geven. Op deze zaterdagavond staan twee Vlaamse bands die hard aan de weg aan het timmeren zijn. Uiteraard kan er bij Popaanzee geen lokale act ontbreken. Deze plek wordt ingevuld door Erik Borgård ofwel Borgaard.

Borgård kennen we nog van zijn akoestische en onversterkte optredens bij Avonduren. Vanavond klinkt zijn minimale muziek eens een keer door de luidsprekers. Met enkel zijn gitaar en stem weet hij wel de intieme sfeer van zijn singer-songwriter muziek te behouden. Hem een aanstormend talent te noemen zou zijn verleden als gitarist bij de Goese band Sense Forward tekort doen, maar een neus voor verfijnde liedjes heeft hij zeker. Voor diegenen die Borgård al eerder zagen komt de meezinger Swing Low, Sweet Chariot niet als een verrassing. Het is een teken dat er vol verwachting naar een uitgebreider repertoire uitgekeken wordt. 

Nadat de dj het aanwezige publiek de stuipen op het lijf heeft gejaagd, duurt het even voordat de Vlaamse folkact Kiss The Anus Of A Black Cat aan het optreden kan beginnen. Enkele luidsprekers lijken het namelijk onder het geweld te hebben begeven. Frontman Stef Heeren wuift het met een grapje weg en begint een tiental minuten later aan een sterke show. De nadruk ligt hierbij op het laatste album Hewers Of Wood And Drawers Of Water, wat onlangs min of meer de doorbraak voor de band betekende. 

De folk gespeeld door Kiss The Anus Of A Black Cat is doorspekt met Bijbelse thematiek en verwijzingen naar duistere rituelen, iets wat de muziek nog meer kracht bij zet. Hoewel de door de banjo gedomineerde nummers vrij rustig van aard zijn, komt de muziek over als een krachtige donderpreek. Liefhebbers die bij de naam van de band nog hun twijfels hadden, lijken nu over de streep te zijn getrokken. Dit optreden bevestigt dat Kiss The Anus Of A Black Cat een muzikale weg heeft gekozen, die de band versneld naar een breed publiek brengt. 

De half-Britse, half-Belgische zanger Fred Jacques Lyenn lijkt juist van het gebaande pad af te wijken. Zijn debuutalbum The Jollity Of My Boon Companion, opgenomen met onder andere leden van Marc Ribot’s band Ceramic Dog, gaat veel verder dan reguliere singer-songwriter muziek. Zo kunnen we er blues, jazz, postrock en folk op terugvinden dat zonder enige terughoudendheid op avant-gardistische wijze wordt vermengd. Lyenn mag vanavond als afsluiter laten zien dat hij live minstens zo indrukwekkend is als op plaat.

Daar slaagt hij aardig in. Mede dankzij de indrukwekkende muzikanten aan zijn zijde weet hij de intensiteit en passie van het album ook op het podium over te brengen. Toch is Lyenn duidelijk de frontman van de groep en wordt er vooral naar zijn pijpen gedanst. Instrumenten als de basklarinet en mandoline leiden maar mondjesmaat af van de bijzondere stem (met uithalen die reiken van Tom Waits tot Antony). De gelaagde muziek is lastig te omschrijven vanwege de bonte mix van stijlen, maar is gelukkig minder veeleisend om naar te luisteren. Lyenn geeft vanavond een visitekaartje af in Zeeland waarop de titel “meest veelbelovende act van België” niet zou misstaan.