Een zaal met ongeveer 1000 stoelen en minstens ruimte voor nog eens zoveel staande mensen, zo was de zaal met bijna 2000 mensen gevuld. Voor een halve Zeelandhal voelt dat goed vol. Er waren zeker niet alleen Zeeuwse bezoeker, maar op de parkeerplaats waren ook Belgische en zelfs Franse nummerborden te zien, ook andere Nederlandse dialecten waren in de zaal te horen, gedurende het wachten voor het begin. Er was geen support act wat zorgde voor een moment van geduld. Nadat de deuren ander half uur open waren werd er om hal tien afgetrapt met het nummer Shine On You Crazy Diamond.
De stem van de zangers verraadde op sommige momenten dat we niet te maken hadden met de echte Pink Floyd, hoewel beide zangers zeker goede stemmen hadden, die er zelf erg op leken. De prachtige muziek van Pink Floyd werd professioneel uitgevoerd en tot op de toon nagespeeld. Tijdens het concert viel er te genieten van beelden die bij de muziek paste, zoals zweverige kleurtjes, foto’s van Pink Floyd in actie en tijdens sommige nummers politiek geladen beelden, veelal uit de film The Wall. Deze visuele show werd nog eens ondersteund met flink wat podium-, laser- en spotlichten. Ook het geluid was uitermate goed, voor in een lege hal als deze. Dat alles maakte het geheel tot een technisch goed geheel.
De meeste nummers die gespeeld werden, waren van de albums Dark Side Of The Moon en The Wall. Psychedelische muziek waarbij je als publiek soms even wegdroomt en in ieder geval jezelf niet van kan weerhouden wat filosofisch voor je uit te staren. De band doorbrak dat met hier en daar een wat steviger nummer, en regelmatig te wisselen tussen de zanger Charles Dehue en Peter Chattelin. Een van de hoogte punten tijdens het concert was wanneer de achtergrond zangeres Jacqueline vd Heiden haar stem eens flink opende, voor een solo. Zonder daadwerkelijk woorden te gebruiken wist ze het publiek wakker te schrikken en te beroeren met prachtige uithalen. Waarna het publiek duidelijk de waardering uitsprak door een luid applaus. Ook de saxofonist wist dit effect te bereiken tijdens twee solo’s. Solo’s waren natuurlijk ook besteed aan de gitaristen die dat volledig naar de muziek van Pink Floyd wisten te spelen.
Tijdens de stilte voor de toegift werd er van diverse kanten verzocht naar Wish You Were Here, deze werd niet gespeeld, er werd gekozen voor het nummer Comfortably Numb.
Dat de muzikanten passie voor de muziek hadden was goed te zien, maar ze waren wat aan de kalme kant. Het optreden was dan ook geen jammende en rockend performance te noemen, maar meer een technisch goed uitgevoerd concert, waarvan menig Pink Floyd fan heeft kunnen genieten. En dat is wat je noemt tributen of in beter Nederlands een eerbetoon geven aan de grootmeesters.