Het is stil in Galerie Revolution 100.000etc en de nabijgelegen espressobar. Heel stil. Slechts een handjevol mensen hebben de tijd genomen om op de vrijdagavond naar deze intieme locatie te komen. Dat zou met de muziek te maken kunnen hebben, want die is nou niet bepaald alledaags. Toch laat het affiche van de avond namen zien die hun sporen in de geïmproviseerde elektronica (wat de meeste mensen zouden omschrijven als “experimentele muziek”) al ruimschoots hebben verdiend.

De Friese gebroeders Kleefstra en gitarist Anne Chris Bakker openen de avond, waarbij het publiek liggend op het vloerkleed verstild toekijkt. Stilte is ook het uitgangspunt van het drietal. Minimale ambient samples kleuren het geluidslandschap, aangevuld met subtiele gitaarklanken van Romke Kleefstra en Anne Chris Bakker, die met een strijkstok de gitaar bewerkt. De gitaarklanken worden met behulp van de pedalen geloopt en vervormd tot langzame drones. De dromerige sfeer wordt versterkt door het oplezen van Jan Kleefstra’s gedichten in het Fries, waarbij de provincie en de natuur als inspiratie dient.

Machinefabriek, ofwel Rutger Zuydervelt, heeft vanavond een beetje pech. Zijn beoogde muzikale partner Soccer Committee heeft vanwege ziekte moeten afzeggen. Dan blijken er ook nog wat technische problemen te zijn wanneer hij zijn set wil starten. Na wat gerommel met snoeren begint Machinefabriek zijn gitaarspel met behulp van pedalen en vele knopjes ter plekke te bewerken. De uitkomst hiervan zijn warme en fascinerende klanken, die minder elektronisch aandoen dan je zou denken. Wanneer hij naar een intens hoogtepunt toewerkt, breekt de uitvallende installatie de geluidsmuur in één klap af. Gelukkig is het euvel snel hersteld en vervolgt Machinefabriek onverstoorbaar zijn optreden. Hij bewijst hier weer dat hij absoluut geen last heeft van aflatende inspiratie en kwaliteit. Omdat er geen herkenningspunten zijn mag je van “moeilijke” muziek spreken, maar het resultaat is prachtig en indrukwekkend.

Liondialer is de naam van de samenwerking tussen de Britten Greg Haines en Danny Saul. Beiden gebruiken hun laptop om hun eigen instrument te bewerken. Bij Greg Haines is dat een zwarte cello, bij Danny Saul is dat de traditionele gitaar. In een opbouwende set van iets meer dan een half uur breken zij hun gemaakte geluiden af om deze weer op een andere manier op te bouwen. Ook bij Liondialer draait het niet om voorgekauwde liedjes, maar om pure improvisatie en hoe de heren op elkaars klanken reageren. De melancholie van de cello en het treurige (in goede zin) gitaarspel maken een prachtige combinatie. De muziek wordt steeds intenser en werkt zo naar een adembenemende climax. Plots pakt het duo de stoelen op en zet deze in het midden van het publiek, om de hoofdinstrumenten nog even in de fictieve schijnwerpers te zetten. Daarmee sluiten ze de avonduren af.

Het mag misschien een teleurstelling heten dat er deze avond zo weinig publiek aanwezig is, maar aan de andere kant versterkt het vandaag de intieme en ongedwongen sfeer waarin de muzikanten zich van hun beste kant laten zien. Wat dat betreft is de avond geslaagd.