Zijn albums zijn in Nederland nauwelijks verkrijgbaar, maar nadat hij eerder de ogen van de Nederlanders had geopend op Lowlands, speelt The Tallest Man On Earth nu voor uitverkochte zalen. De Spot in Middelburg is deze avond weliswaar niet uitverkocht, maar weet de zaal toch behoorlijk vol te krijgen. Het is tekenend voor de vlucht die zijn reputatie heeft genomen in zijn nog korte carrière.

Het voorprogramma is deze avond in handen van Holly Throsby, een singer-songwriter uit Australië. Zij gooit al jaren hoge ogen met haar folk-achtige nummers, maar echt doorgebroken is ze nog niet. Ze wordt vanavond vergezeld door Bree van Reyk op drums, accordeon, keyboard en klokkenspel. Zelf speelt ze gitaar en bedient ze zich van een zangstem die bij vlagen aan een ingetogen Alanis Morissette doet denken. Het aanwezige publiek is duidelijk nog niet bekend met haar muziek. Door de rustieke klanken en bescheiden zang zonder enige uithalen weet zij de aandacht nauwelijks vast te houden. Niet dat het tweetal zo belabberd speelt; het is simpelweg niet bijzonder genoeg om te overtuigen. Overigens maakt Holly Throsby ook stripboeken, die voor de lezers hopelijk wat meer spanning bevatten dan het optreden van vanavond.

Natuurlijk is het grootste gedeelte van het publiek gekomen voor The Tallest Man On Earth. Sommigen hebben de naam iets te letterlijk genomen en zijn verbaasd wanneer Kristian Matsson – zoals hij heet – van gemiddelde lengte blijkt te zijn. De naam van zijn alter ego is vooral beeldspraak voor de grootse muziek die hij maakt. De nummers van de gelijknamige ep en het debuutalbum Shallow Grave putten kracht uit eenvoud. Een akoestisch gitaar en een klagende nasale stem is alles wat hij nodig heeft om betoverende kampvuurliedjes aan de man te brengen. Daarmee komt hij akelig dicht in de buurt van een jonge Bob Dylan. Ook zijn teksten heb wel wat weg van de poëtische voordracht van Robert Allen Zimmerman. Zijn springerige folk doet de rest.

De gitaar werkt vanavond niet echt mee. Tot twee keer toe breekt hij een snaar. Bedelend vraagt hij op het podium of hij een gitaar van Holly Throsby mag lenen, zonder succes. Met wat kunst- en vliegwerk weet hij zijn nummers wel te reproduceren, maar de vaart in het optreden is er wel een beetje uit. Een andere storende factor is het publiek, dat respectloos door zijn verstilde muziek loopt te ouwehoeren. Alleen bij de toegift (een cover) is het muisstil in de zaal. Aan de drukte bij de merchandise-tafel te zien heeft hij bij de bezoekers evenwel een gevoelige snaar weten te raken. Letterlijk en figuurlijk.

De avond in Middelburg biedt geen verrassingen, maar wel een overtuigend optreden. Vooral zijn harde Spartaanse zang is een uniek element en verdient meer lof dan alleen een Bob Dylan imitatie. Een aantal onbekende nummers die deze avond voorbij komen, doen het vermoeden rijzen dat er een nieuw album aan zit te komen. Met een betere distributie ligt er voor The Tallest Man On Earth een toekomst in het verschiet die tot in de wolken reikt.