Op de hyves van de schrijfster staat er vol van: The Cure, Sid Vicious en Siouxsie and the Banshees, bands die ons terugnemen naar de alternatieve jaren 80. Poproman “zon- en feestdagen” speelt zich af in dit decennium, de jaren van punk en new wave.

 

Hoofdpersoon Pieternele hangt bijna dagelijks rond in de punkcafe’s van Tilburg. Daarnaast studeert ze aan de Kunstacademie en het Conservatorium. Ze komt in contact met allerhande drugs en de punkscene van Tilburg. Aan dat zorgeloze leven komt abrupt een einde na enkele brieven van haar als vermist opgegeven moeder. Die brieven worden steeds minder vriendelijk. Zelfs bedreigend.

 

Zeeuws auteur Renée de Vin schreef als freelance popjournaliste voor de Nederlandse popbladen FRET en Opscene. Ook verschenen er artikelen van haar in het Zeeuwse tijdschrift Noot. We stelden de schrijfster enkele vragen.

 

“De roman start in 1987 toen was Pieternele 17 jaar. Ik was 19 jaar in 1986 toen ik als thuisloze jongere in Tilburg kwam wonen. Omdat ik het verhaal van de generatie zo waarheidsgetrouw wilde schrijven, heb ik ervaringen en verhalen van mijzelf en andere mensen uit die tijd als inspiratie gebruikt voor het verhaal rond Pieternele. Enkele mensen waar personages naar zijn gevormd, hebben het manuscript gelezen, ergens herkennen zichzelf er wel in maar toch ook weer niet. Het tijdsbeeld klopt precies, maar alle ervaringen heb ik zo geschreven dat het toch fictie is en dus een roman. Zodoende leest de roman alsof het waar gebeurd is en raakt het de lezer veel meer dan een volledig verzonnen verhaal.”

“Inderdaad, ik ben erg blij dat het me gelukt is het tijdsbeeld zo te hebben geschreven dat het klopt. Ook al heb ik die periode zelf meegemaakt, dan nog is het niet vanzelfsprekend dat mijn visie klopt met de algemene visie van die tijd. Ik heb daarom ook veel mensen gesproken en om informatie gevraagd, zodat het echt klopt. Ik vind het leuk dat er veel mensen lid zijn van de boekenhyve die nu 17 jaar zijn en soms zelfs nog jonger en uitkijken naar deze roman. Niet alleen jongeren die nu thuisloos zijn, maar soms ook gewoon bij hun ouders wonen, maar zich zo 'anders' voelen omdat ze in een scene leven die anders is dan de maatschappij dat ze blij zijn dat er nu een roman zal verschijnen waar ze zich in thuis kunnen voelen. Zoals mijn generatie zich buitengesloten voelde door de maatschappij omdat wij niet werden geaccepteerd, zo is er nu weer een groep jongeren die zich buitengesloten voelen. In de roman gaat Pieternele uit in de punktent Swinge bij Dinge. Wij voelden ons daar thuis omdat we daar konden zijn zoals wij waren. Het leven bestond toen uit uitgaan in Swinge bij Dinge van donderdag t/m zaterdag, en de rest van de week telde eigenlijk niet mee.”

 

“Het is een stil protest tegen het veroordelend beeld wat mensen in het algemeen hebben over jongeren die 'anders' zijn. Wij werden als vervelende hangjongeren gezien die op Het Standbeeld zaten in de binnenstad van Tilburg, we zouden agressief zijn vanwege ons uiterlijk etc. Maar we hadden gewoon plezier, meer niet. Ook nu worden hangjongeren meteen als bedreigend gezien, terwijl dat vaak helemaal niet zo is, al helemaal niet in de punkscene. Mensen associëren een hanenkam met geweld en agressiviteit. En dat is juist een verkeerd beeld. Wij waren juist erg onzeker, verlegen en voelden ons minderwaardig. Bovendien, er was geen werk, geen dagvulling, dus we moesten toch wat en daarom 'hingen' we gezellig op Het Standbeeld. Dat is dan ook een belangrijk issue in de roman om aan te geven dat de toenmalige generatie helemaal niet bedreigend was, dat uiterlijk niets zegt over het innerlijke. 

Het is tevens een stil protest tegen het onvermogen van de toenmalige jeugdzorg om jongeren te helpen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld. In de roman omschreven als 'de pauze van God', dat God soms pauze neemt waarin er dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. Ook nu is de jeugdzorg onder de maat en staan slachtoffers er grotendeels alleen voor. Daar hadden wij toen erg veel last van, we voelden ons in de steek gelaten door de hulpverleners. Daarom zingt Peertje, de vriendin van Pieternele, in het epiloog I Did It My Way, van Sid Vicious.”

“Muziek is heel belangrijk in de roman. Ik heb het zo geschreven dat het onderdeel is van het verhaal. En dat blijkt uniek te zijn volgens popjournalisten, dat wist ik niet. Maar muziek was ook zeer belangrijk in die scene in de jaren 80 en ook nu zeer belangrijk in de scene van postpunk, gothic, emo etc. Bovendien staat in de proloog dat Pieternele popjournaliste wordt, daarom heb ik zoveel muziek er in geschreven omdat Pieternele het zo belangrijk.”

“De muziek is vrijwel Engels. Vooral in de jaren 80 kwam de scene met muziek en kleren overgewaaid vanuit Engeland. Vivienne Westwood komt uitgebreid in de roman aan bod, zij heeft de kleding ontworpen voor de scene en omdat ze toen een relatie had met Malcolm McLaren die later de manager werd van de Sex Pistols werd de punkkleding via die band geïntroduceerd. 

Ik heb een persoonlijke band met Engeland, ik heb er als 16 jarige een blauwe maandag op een High School gezeten in New Castle Upon Tyne, grammar school. Best leuk, er werd zelfs les gegeven in de Russische taal. Ik heb vrienden in Engeland die graag de roman willen lezen omdat ook zij in de jaren 80 punk waren en in Engeland is geen roman hierover verschenen. Ook zijn er mensen woonachtig in Nederland die geen Nederlands spreken en lezen en de roman in het Engels willen kopen. Daarom is besloten de roman ook in het Engels uit te gaan geven.”

 

klik hier voor de boekwinkel