In de achterkamer van Gallery Revolution 100.000etc branden een tweetal subtiele lampjes. Een rond podium van een meter doorsnee, verlicht door kleine gaten in de constructie, laat er geen twijfel over bestaan: hier spelen muzikanten met enkel hun eigen stem en gitaar.

Tim Schmidt uit Zweden heeft een stoel op het podiumpje gezet en zijn gitaar op zijn schoot. Hij verwarmt de hoge, al winterkoude kamer met zijn warme stem. Die stem is verrassend te noemen, want hij als Scandinaviër zingt met een apart en nauwelijks verstaanbaar Engels accent. Zijn huisgemaakte muziek is misschien iets minder ongewoon, maar ademt een aloude Bob Dylan sfeer die goed in de smaak valt. Blue Monday/Slower Things bijvoorbeeld, is zo’n nummer dat opvalt door de eenvoud en effectiviteit. Datzelfde geldt voor de tijdsduur van deze one-man show: een compact half uur.

Na een korte pauze is het de beurt aan de Schot Alasdair Roberts. Ook Schotten staan nu niet echt bekend om hun gemakkelijke accent. Bij hem blijkt het echter allemaal wel mee te vallen, want zijn oorsprong ligt in Duitsland, zoals in een eerder interview met 3voor12/Zeeland is te lezen. Naast eigen nummers – veel van zijn laatste album Spoils – speelt hij ook traditionele songs uit tijden van de troubadours en paard & wagen, uit alle windstreken. Vooral die bewerkingen van klassiekers vallen goed in de smaak. Dat is misschien ook wel de reden dat er een album zit aan te komen waarop enkele van deze nummers zullen worden uitgebracht. Alasdair is wat minder verlegen dan Schmidt in de donkere kamer en vertelt graag over de oorsprong van zijn muziek.
 
Alasdair maakt de fout dat hij te lang doorgaat met zijn set. Zijn muziek is zoals eerder gezegd prachtig, maar ook weer niet zo afwisselend dat het meer dan een uur achter elkaar blijft boeien. Bij elk nummer de gitaar verstellen en de achtergrond van de teksten toelichten leidt bovendien veel te veel af. Een gedeelte van het publiek maakt de fout een ongemakkelijke zitpositie te kiezen op de harde vloer, met een houten achterwerk en kramp in de ledematen tot gevolg. Desondanks blijft het grootste gedeelte braaf zitten en klapt het wanneer weer een nummer is afgelopen, om het concert niet te verstoren.

Er lijkt geen eind aan te komen. Enkele mensen in het publiek beginnen nu toch wel te morren; of omdat ze op tijd thuis moeten zijn op de dinsdagavond, vanwege de oncomfortabele houding of vanwege een opgezwollen blaas. Alasdair lijkt het niet door te hebben en speelt doodleuk nog twee toegiften. Waar voor je geld, dat dan weer wel.

De tweede editie van Avonduren mag desondanks geslaagd genoemd worden, want de sfeer was wederom bijzonder en de muzikanten van kwaliteit. Het publiek was meer dan verdubbeld ten opzichte van de eerste editie, wat hopelijk een voorbode is voor een aanzwellende reputatie. Met een optreden van Tom Brosseau in het vooruitzicht, moet dat geen probleem zijn.