Sleepy Sun: een prettige gehoorbeschadiging Sleepy Sun: een prettige gehoorbeschadiging

Spannender dan de intocht van Sinterklaas, de aankomst van Giro, het bezoek van Nelson Mandela aan Middelburg. De inwoners van de provinciehoofdstad werden ondraaglijk lang in het ongewis gelaten wat nu de surprise act zou zijn, maandagavond in Bar American. De namen Slayer, Them Crooked Vultures en zelfs Mayhem zoemden rond in het geruchtencircuit. Pas zondagavond werd bekend gemaakt dat het de Amerikaanse psych-rockband Sleepy Sun betrof. Misschien wel een minder aansprekende naam, maar dat levert zeker geen minder aansprekend optreden op. Dat het gebeuren dan ook al van te voren zo goed als uitverkocht is bewijst dit.

Het enige hardrock café dat Middelburg rijk is, en tevens één van de oudste kroegen in de stad, is een perfect decor voor een overdonderende show van het jonge zestal. Sleepy Sun tapt veelal uit het vaatje van hun thuishaven San Francisco, met eind jaren zestig en begin jaren zeventig op de tijdlijn. Typisch Amerikaanse westcoast psychedelica naar het voorbeeld van The Grateful Dead en Jefferson Airplane in hun beginperiode, wordt door Sleepy Sun vermengd met blues- en folkrock met verwijzingen naar The Doors en The Byrds. Een snuifje van de Engelse sixtiespsychedelica (vroege Pink Floyd, Led Zeppelin) wordt ook niet vergeten. Dat de band door deze invloeden rommelig zou zijn, wordt vanavond volledig van tafel geveegd. Sleepy Sun klinkt als een klok.

Meteen bij het eerste nummer staat het publiek met uitpuilende ogen aan de grond genageld. Sleepy Sun zet een geluidsmuur neer van gitaargeweld waarbij eventuele oordopjes tot een overbodige luxe verworden. Het “rock” element van de band komt live duidelijk beter uit de verf dan op het debuutalbum Embrace, waarop de sfeer vooral trippy is. Maar dat Bar American zo op zijn grondvesten zou schudden, had niemand verwacht.

De briesende gitaren worden afgewisseld met zweverige en lome flarden van folk, waarbij instrumenten als sambaballen, mondharmonica en claves niet worden geschuwd. Zeker in deze stukken neemt zanger Bret Constantino een hoofdrol op zich met zijn op het zicht ontspannen voordracht van zijn geflipte emoties. Hij wordt bijgestaan door Rachel Williams, die als een echt hippiemeisje uit augustus 1969 met schilderingen op haar gezicht, huppelt, ronddraait en hier en daar fanatiek in de microfoon gilt. Deze caleidoscopische podiumpresentatie is niet zozeer te wijten aan het Nederlandse softdrugsbeleid, maar aan de onverbloemde karakters van de bandleden.

Na een uur spelen verlaat Sleepy Sun het podium. Het gegil van het publiek overstijgt vervolgens de gezonde normen aan decibels. De band keert terug voor nog één toegift, waarbij het dak eraf gaat. Het is de conclusie van een memorabel optreden. Memorabel dankzij de piepende oren de volgende dag. Memorabel vanwege het feit dat we hier een van de beste optredens op Middelburgs grondgebied in de laatste paar jaar hebben mogen aanschouwen.