In 1990 maakte Michael Lee Firkins zijn eerste cd. Een instrumentaal album dat 100.000 keer werd verkocht, een unicum! Afgelopen Zondag, negentien jaar en vijf cd's verder, trad hij op in café Schuttershof in Middelburg. Het laatste optreden van zijn 'Tribute to Edison'-tour.

Voor velen zal Michael Lee Firkins misschien een onbekende naam zijn, maar onder gitaristen en gitaar liefhebbers is het een naam die vele harten sneller doet slaan. In 1990 bracht deze Amerikaanse gitaarvirtuoos zijn eerste cd uit. Het album werd meer dan 100.000 keer verkocht, een aantal waarvan niemand had gedacht dat het ooit haalbaar zou zijn met een volledig instrumentaal album. Bovendien werd de cd bijzonder goed ontvangen door critici en werd deze beloond met diverse prijzen, waaronder een Edison award. Sindsdien werd Michael Lee Firkins tot de absolute top gerekend, en nu, negentien jaar later, wordt hij nog steeds door veel mensen als een van de betere gitaristen ooit gezien.

Het was alweer tien jaar geleden dat hij voor het laatst een bezoek bracht aan Nederland, maar deze maand was het tijd voor de  'Tribute to Edison'-tour, waarbij hij samen met zijn band in verschillende steden in het land optrad. Speciaal voor stichting survivorsland sluit Michael Lee Firkins zijn tour vanavond af in café 't Schuttershof in Middelburg.

In de zaal is het al gezellig druk ondanks dat die pas een kwartier geleden open is gegaan. Hoewel het nog zeker drie kwartier zal duren voordat de band begint met spelen kijken veel mensen al ongeduldig naar het podium; ze weten dat er iets bijzonders gaat gebeuren en kunnen haast niet wachten tot het begint. Het geduld wordt beloond wanneer Michael met zijn bassist en drummer het podium op komt en het eerste nummer inzet. In de zaal wordt niet gedanst en ook de met de muziek meeknikkende hoofden zijn op één hand te tellen: iedereen staat gefocust naar de handen van de gitarist te kijken, vol bewondering hoe hij met ogenschijnlijk het grootste gemak de ene na de andere onmogelijke rif uit zijn gitaar trekt. Michael staat de meeste tijd geconcentreerd en met zijn ogen dicht te spelen. De verlichting boven het podium staat in een vaste stand en belicht het podium prima, maar van een lichtshow is geen sprake. Bij zo'n gitarist is dat ook niet nodig, want het zien hoe de man speelt is al een show op zichzelf.

Sommige nummers die hij speelt zijn van zijn nieuwste cd 'Black Light Sonatas', maar ook het oudere materiaal komt ruimschoots aan bod. De verhouding nieuw werk en oude bekende nummers is wat dat betreft prima in balans. De instrumentale nummers worden afgewisseld met covers, zo komen bijvoorbeeld 'Black Betty', 'The Devil Went Down to Georgia' en zelfs 'Come Together' van The Beatles voorbij – maar wel allemaal aangepast en uitgebreid tot een waardige Michael Lee Firkins-uitvoering.

Tegen het einde wordt er wat meer gedanst en bewogen in de zaal, maar daar is het eigenlijk de muziek niet echt voor. Het merendeel van de bezoekers staat dan ook nog steeds stil en vol bewondering naar de handen van de gitarist te kijken terwijl ze zich af lijken te vragen 'hoe krijgt hij dat nou toch weer voor elkaar?'. Een van de hoogtepunten is wanneer 'Voodoo Child' van Jimi Hendrix wordt gebracht, op een manier zoals maar weinig mensen hem kunnen spelen.

Nadien is het mogelijk om een poster te laten signeren bij de uitgang en staat het iedereen vrij om een praatje te maken met een van de bandleden, inclusief Michael Lee Firkins himself. Ik vraag me af of ik het gitaarspel van de sympathieke Amerikaan ook zo leuk gevonden zou hebben als ik geen gitaar zou spelen, want het ging toch eigenlijk voornamelijk over de techniek. Hoe dan ook was het voor gitaristen in ieder geval een avond om niet snel te vergeten, en het twee uur durende optreden was voor mijn gevoel dan ook zo voorbij.