Heimwee en nostalgie in Galerie Revolution Heimwee en nostalgie in Galerie Revolution

Het Avonduren-concept begint serieuze vormen aan te nemen. Wanneer een achterkamer in een authentiek pand in Middelburg als enige locatie naast Paradiso mag fungeren voor een optreden van de Amerikaanse singer-songwriter Tom Brosseau, dan gebeurt er iets goeds in Middelburg.

De Mannenbroeders zijn het voorprogramma van deze avond. Het publiek laat deze Middelburgse folkact bepaald niet links liggen en is reeds in groten getale toegestroomd, voor zover de locatie dat toe laat. De gebroeders en gezusters zijn dan ook hun reputatie in Zeeland gestaag aan het opbouwen met hun live optredens. De melancholische teksten, bijna dichterlijk voorgedragen door broeder Dieleman, worden vanavond begeleid door het accordeon en de zang van zuster Roos, de gitaar van broeder Flamman en het prachtige vioolspel van zuster Aurora. De Mannenbroeder schudden even gemakkelijk een gereformeerd banjolied uit hun mouw als een katholieke ode aan de Vrouwe in den Polder. De liefde voor het Zeeuwse sijpelt overduidelijk door de muziek.

Voor Tom Brosseau moet reizen vanuit onze Randstad naar het afgelegen Zeeland heimwee oproepen naar zijn geboortestaat North Dakota. De vlakke polders hebben, wanneer men enige fantasie bezit, overeenkomsten met de Great Plains op het Amerikaans grondgebied. Zijn verblijf in Amsterdam was sowieso niet zonder ongemakken, want een losliggende straatsteen deed hem naar eigen zeggen struikelen en dwong hem zijn ongetwijfeld stijlvolle schoenen om te wisselen voor exemplaren die André Agassi droeg aan het begin van zijn carrière - en dat met korte witte sokken. Hij spreekt zijn thuisgevoelens dan ook meteen uit wanneer hij zich installeert voor de (niet-in-bedrijf zijnde) openhaard.

Al snel wordt duidelijk dat Tom Brosseau een geoefend live artiest is. Het optreden van de iele zanger met een Scandinavisch uiterlijk wekt direct de indruk van kwaliteit. De soepelheid waarmee hij het publiek toespreekt, de bij vlagen geveinsde onhandigheid, het gemak waarop hij zijn gitaar behandelt. Misschien is juist het zijn voorkomen en zijn hoge, breekbare stem die een tegenstrijdig beeld geeft ten aanzien van de ogenschijnlijke souplesse en het zelfvertrouwen waarmee hij zijn muziek aan de man brengt. Met een knipoog vertelt Tom dat hij vroeger zo graag als Bob Dylan wilde zijn, het hoedje droeg, op dezelfde manier rookte, en de harmonica speelde naar het voorbeeld van zijn idool.

Tom Brosseau kan geen Bob Dylan zijn. Dat ligt gelukkig niet alleen aan zijn hoogblonde haren, en ook niet aan zijn onkundigheid op de mondharmonica, laat hij overtuigend horen. Tom Brosseau is geen kopie van een andere artiest. Hij heeft zijn eigen stijl ontwikkeld binnen het singer-songwriter dan wel folk genre. Op het eigenzinnige in Brosseau’s muziek is evenwel geen vinger te leggen. De muziek gemaakt door enkel een akoestische gitaar is doodeenvoudig maar in zijn teksten is de zanger beeldend als een filmregisseur.

Een stukje krantenpapier tussen de snaren van zijn gitaar helpt Brosseau in zijn eerste nummer aan een uniek product. Even later geeft de perfect getimede toevoeging van Angela Correa uit Californië het optreden een extra zetje. De dame is uitgenodigd om mee te gaan op deze toer door Europa, en na het zien van de samenwerking is dat alles behalve onbegrijpelijk. Als een verliefd stelletje vormen ze de melancholische folk van de eenzame Tom om tot een emotioneel countryduet, waarbij Angela de elektrische gitaar hanteert. Haar stem is ietwat krachtiger dan haar mannelijke equivalent, waardoor Tom soms wordt overstemd, maar de combinatie is hartverwarmend. Hard verwarmend ook, want het muisstille publiek fungeert als een kachel in de Hoogovens. Angela mag ook nog even solo optreden, waarna het duo zwijmelend met het nummer Kiss My Lips het optreden besluit. Een absoluut hoogtepunt dit jaar in Middelburg.