Dat de Canadese formatie Sunset Rubdown in De Piek in Vlissingen speelt, is een buitenkansje te noemen. De band rond zanger en creatief meesterbrein Spencer Krug, ook actief in bands Wolf Parade en Swan Lake, heeft al een internationale reputatie opgebouwd en is onderhand toe aan het vierde album, genaamd Dragonslayer. Met technisch hoogstaande composities tillen zij de Montreal indiescene naar een hoger plan.

Op de muziek van Sunset Rubdown is niet zomaar een vinger te leggen: verknipte popmuziek met veel gevoel voor melodie maar waarbij de puzzelstukjes net op een andere plek liggen dan je zou verwachten, gebracht met een bijna manische energie. Samen met de literair verantwoorde teksten is het niet gek dat Spencer Krug ook wel wordt bestempeld als een Syd Barrett anno 2009.

Helaas voor de band en het publiek zijn er vanavond maar zeer weinig toeschouwers aanwezig. Dat weerhoudt Sunset Rubdown er niet van een enorme intense set te spelen waar het studiowerk bij in het niet valt. Spencer zelf neemt plaats achter de toetsen in het midden van het podium, waar hij ook nog de beschikking heeft over een extra kick drum. Hoewel er naast Spencer nog drie mannen en een vrouw op het podium staan, is het geluid tot in de details perfect te noemen.

De band houdt van effecten en instrumenten. De gitarist heeft een stuk of zeven pedalen tot zijn beschikking en de bandleden wisselen doodleuk tussendoor van instrument. Zo staat de drummer opeens de gitaar te bespelen, is de bassist gepromoveerd tot drummer en hanteert gitarist een tweede drumstel. Ook haalt het enige vrouwelijke lid van de band nog een blaaskeyboard en xylofoon tevoorschijn. De kwaliteit lijdt er niet onder. Sunset Rubdown speelt zijn nummer superstrak en met ongelofelijk veel energie. De intensiteit waarmee de verschillende instrumenten worden bespeeld, komt live beter naar voren dan op de studio opnames. Vooral de drummer trekt redelijk veel aandacht met zijn fenomenale en vlotte beheersing van zijn instrument.

Alhoewel Spencer het middelpunt van de band is, lijkt hij zich niet echt prettig te voelen in zijn rol. Hij is verlegen en zoekt nauwelijks contact met het publiek. Gelukkig maakt het met zijn halfzittende, halfstaande obsessieve manier van spelen veel goed. Zijn zachte stem heeft wel wat weg van Neil Diamond en staat daarmee in sterk contrast met de muziek zelf, die de zaal bijna doet koken. Het is dan ook bijna verrassend dat de band nog een toegift doet voor het handjevol publiek, die zijn enthousiasme blijkbaar wel heeft laten blijken.

Sunset Rubdown heeft in ieder geval voor de weinige mensen die er aanwezig waren, bewezen één van de beste bands van Canada te zijn. De andere beste bands van Canada speelt Spencer ook in, want het grootste talent van die man is waanzinnige muzikanten om zich heen verzamelen.

De paar nieuwe nummers die gespeeld werden, beloofden veel voor het nieuwe album Dragonslayer, dat 23 juni uitkomt op het label Jagjaguar. Een nummer daarvan is alvast te beluisteren op Pitchfork.