De avond begon bij Stadsbrouwerij De Drie Ringen, waar LOE. op haar sokken de kroeg had omgetoverd in haar woonkamer en iedereen die op bezoek was luisterde huiverig naar wat zij te zeggen had. LOE. speelde met dynamiek en stilte, met zachte aanrakingen en uitbarstingen. Haar nummers zijn verhalen die binnenkomen alsof je oude herinneringen terughoort. Soms fluisterde ze, dan weer ontplofte haar zang in een golf van emotie die de hele ruimte vulde met nummers zoals ‘stem van de zee’. Het publiek hing aan haar lippen en de kleine woonkamer versterkte de intimiteit.
Na elk nummer leek het publiek een korte adempauze te nemen, alsof iedereen even moest verwerken wat er net was gebeurd. Dat was het moment waarop LOE. begon met een nieuw sprookje; over volwassen worden, over het openbaar vervoer, over de natuur. Het waren alleen geen sprookjes, maar de realiteit. Met haar muziek sprak LOE. elke gast in de zaal persoonlijk aan: herkenbaar en intiem. Ze gebruikte haar stem als instrument en wapen tegelijk.