De huiskamer is volgepropt met stoelen, banken en welke zitmeubels nog in de schuur en tuin gevonden worden. Het licht wordt gedimd en Linde Schöne stopt het gezellige geklets met ”Oké, ik ga nu zingen!”. Zelf telt ze de hoofden en concludeert dat iedereen er is; ze heeft immers alles aan deze tournee zelf geregeld.
Met haar gitaar neemt ze plaats bij het raam en waarschuwt het publiek nog om vooral op haar stem te letten – zo lang speelt ze nog niet gitaar. In februari nam ze gitaarles en begon ze meteen met het uploaden van akoestische liedjes op haar sociale media. Deze werden zo goed ontvangen – en ze haalde er zelf zoveel plezier uit – dat ze besloot de volledige liedjes te laten horen in de meest intieme mogelijke setting. Het zijn liedjes die voor een deel nooit uit gaan komen en die het publiek dus maar een keer zal horen. Een tegenhanger tegen het vluchtige van de huidige muziekindustrie, waarin er per week ontelbare nummers uitkomen en alles binnen dertig seconden de aandacht moet pakken voordat men doorspoelt. ”Maar deze liedjes moet je gewoon afluisteren”, zegt Schöne in haar introductie. Graag zelfs.
Het heeft Linde Schöne op zijn zachts gezegd niet meegezeten in de muziekindustrie. Begin twintig brak ze door met de EP’s Liefde Van de Vloer en Linde van Nimma, een Nederlandstalige mix van pop en R&B. Ze werd bestempeld als ‘de belofte’, maar die stemmen bleven een paar jaar later uit. Ze maakte nog twee albums die – het moet gezegd, volkomen onterecht – commercieel niet zo aansloegen. Maar Linde Schöne zit niet bij de pakken neer, of in ieder geval niet meer.
Voor haar dertigste had ze twee grote doelen: succesvol zangeres worden en een leuk vriendje vinden. Maar toen ze dertig werd, moest ze toegeven dat beide doelen niet behaald waren – hoewel ze inmiddels wel net een leuk vriendje heeft waar ze tijdens het huiskamerconcert een prachtig liedje aan wijdde. Maar Linde Schöne realiseerde zich op haar dertigste ook dat ze niet zo verdrietig was als ze had verwacht en dat ze eigenlijk misschien wel vrede met de situatie heeft. Hierover gaat het onvermoeibaar positieve ‘Rock bottom’, met de tekst ”Baby, mijn rock bottom was nog nooit zo hoog / heb over een week twee weken niet gerookt”. Dit is ook de overheersende toon van de avond: Linde Schöne heeft er zin in.
(tekst gaat verder onder de foto)