Een optreden vol herinneringen
“Here we go, with the same voice, the same goals” klinkt meerstemmig in de cover van 'Love Always Hopes'. Straetemans en Peeters vertolken het nummer in een minimalistische opstelling met twee gitaren en een bescheiden driekoppig achtergrondkoor. De muzikanten werkten jarenlang samen met Flamman en kijken hier dankbaar op terug. “Michiel is belangrijk geweest in mijn muzikale leven”, zegt Peeters op zijn Facebook-pagina. Hij legt daar uit hoe Flamman hem heeft geleerd om groot te denken.
Context voor nieuwe luisteraars
Voor wie Michiel Flamman niet kent: na zijn debuut begin jaren 2000 met J. Perkin vormde hij later met Simon Gitsels de band Solo. Ze brachten in 2004 hun eerste album Song ‘n sounds uit, dat positief werd ontvangen. Hun nummers bereikten de hitlijsten en ze speelden tweemaal op Lowlands en Noorderslag. Even later volgden er nog vier albums, waarna er na 2010 geen nieuwe muziek meer werd uitgebracht. Flamman ging verder met de nieuwe band Unterwelten en van Solo hoorden we een lange tijd niks.
Tot begin dit jaar, toen ze het nieuwe album New Men uitbrachten. Wat bedoeld was als een terugkomst na jarenlange radiostilte, bleek een onverwacht afscheidscadeau te zijn nadat bij Flamman longkanker werd vastgesteld. Met deze achtergrond op zak zette Matthijs van der Ven, oprichter van The Influences, het initiatief Solo by other people op: een ode aan Flamman’s betekenisvolle jaren als muzikant door verschillende collega’s en vrienden, waaronder Spinvis .
Een bitterzoet afscheid
De laatste sessie was voor Ronald Straetemans en Mathijs Peeters. De teksten “We grew up, we got old” en “We dreamt of being stars" krijgen een extra lading, door de herinneringen die ze met Flamman koesteren. Straetemans tourde met Solo door Duitsland en ze werkten beiden mee aan het latere project Unterwelten. Hun gezamenlijke optreden bij The Influences klonk als een terugblik, een lied dat Flamman als één van zijn dierbaarste beschouwt.