Áslaug over Catharsis, angsten, kwetsbaarheid en de misvatting van de mysterieuze IJslandse popartiest Áslaug over Catharsis, angsten, kwetsbaarheid en de misvatting van de mysterieuze IJslandse popartiest

De 31-jarige geboren Utrechtse timmert al een tijdje aan de weg. Sinds 2019 om precies te zijn met haar debuutsingle ‘Take From Me’. Karakteriserend aan de muziek van Áslaug zijn haar meerstemmige vocalen, melancholische teksten en door synths gedreven producties. In haar carrière als muzikant heeft zij meerdere mijlpalen bereikt, waaronder in het voorprogramma staan van The Japanese House, uitgeroepen worden tot 3FM Talent en was zij een van de 12van3voor12.

Wij ontmoeten de indie-pop muzikant in Theater De Berenkuil in de Biltstraat, ook de plek waar zij muziekles geeft op dinsdagen en woensdagen. Voor dit project heeft Áslaug samengewerkt met producer Wannes Salomé (onder meer Klangstof). Ze vertelt dat ze de afgelopen tijd druk bezig is geweest met de voorbereidingen voor haar album release show op Beton-T die plaatsvindt op vrijdag 2 mei. Na wat gekletst te hebben eindigt het voorgesprek op een wat serieuzere noot: “Sinds alles er op zit met betrekking tot het maken van het album en het vele geregel en repeteren, is de rust wat meer wedergekeerd in mijn leven.”. Een gepast moment om het interview nu echt van start te laten gaan.

(tekst gaat verder onder de foto)

Waar gaat jouw leven over?
Mijn leven? Oh my god. Waar gaat mijn leven over? Kun je je vraag uitbreiden? 

Nee, ik ben heel benieuwd waar jouw associaties naartoe gaan.
Ja, het is een beetje aanmodderen toch, het leven? I guess.

Aanmodderen? Leg uit.
Ja, gewoon... Ja, god, waar gaat het leven over? Een beetje aanmodderen. Ik heb eigenlijk niet echt een goed antwoord op jouw vraag.

Jouw album gaat vooral over angsten, wat is het lastigste wat je hebt moeten doorstaan?
Hoe de angst zich bij mij uitte, is dat ik de hele tijd het gevoel had van een verhoogd stressniveau. Ik bevond me constant in een soort fight-flight-achtige reactie. En dat uitte zich ook heel erg fysiek.

Op welke manier?
Veel hyperventileren, druk op mijn borst. Ik had heel vaak het idee dat ik ging flauwvallen. Ik durfde bijvoorbeeld niet meer met de trein te reizen , omdat ik bang was dat ik er niet meer uit kon. Wat nou als ik hier moet kotsen? Wat nou als ik hier ga flauwvallen? En die fysieke klachten...  Dat was echt super zwaar op een gegeven moment. Dat was denk ik het lastigste van die tijd.

Wat voor rol heeft het nu in je leven?
In deze periode is het best wel flink weer terug. Paniekaanvallen en zo. Gewoon door alles rondom de release van Catharsis. Het is waanzinnig werk om dit te doen. Tegelijkertijd is het ook heel pittig. Dat zit nu gewoon in een soort piek de afgelopen maanden. Dan merk ik gewoon ook weer dat ik, weet je wel... Snel licht in m’n hoofd,  slecht slapen, paniekaanvallen krijgen. Geen fraai gezicht is dat. Maar goed, je moet het een beetje ondergaan denk ik.

Wat doe je op zo'n moment?
Mijn vader bellen. Dat is eigenlijk het eerste wat ik doe, altijd.

Waarom je vader?
Omdat hij mij goed begrijpt. Mijn vader is heel goed in relativeren van alles in het leven. Soms ook wat te veel. Je moet het leven ook een beetje door een romantische bril en een emotionele, extreme bril kunnen bekijken af en toe. Maar als je in een paniekaanval zit, dan wil je graag dat iemand je kalmeert. Dus dan bel ik hem.

(tekst gaat verder onder de foto)

Wat zijn triggers voor je?
Dat weet ik eigenlijk niet. Het zijn geen concrete, aanwijsbare dingen. Soms voel een paniekaanval heel duidelijk aankomen. Bij mij zet het dan niet echt door in een echte aanval, maar dan is het gewoon een paniekerig gevoel. Dan voel ik het aankomen en groeien. Gelukkig kan ik het onderhand zelf best wel een beetje relativeren, zodat het niet uitgroeit tot iets heel groots. Maar de keren dat het wel uitgroeit tot iets groots, dan zie ik het dus niet aankomen. Dan komt het ineens. Dan begin ik gewoon heel erg te trillen. Mijn kaken beginnen te klapperen. En het idee dat ik flauwval. Dus dan moet ik vooral iets doen met die adrenaline in mijn lijf, als dat lukt. Laatst zei mijn vader tegen me ‘ga even push-ups doen.’ Dus toen was ik ‘s nachts push-ups aan het doen in de keuken, om gewoon iets met die adrenaline te kunnen.

Heeft het maken van dit album een therapeutische werking voor jou gehad?
Het is niet zo dat ik muziek schrijf als een soort van therapie of zo. Ik ben niet het soort songwriter die het schrijven van songs nodig heeft om dingen te verwerken. Wat wel grappig is om te merken, is dat je automatisch gaat schrijven over wat op dat moment het grootste is in je leven. Maar ik heb het niet nodig om dingen te verwerken.

Welk gevoel dicteert jouw leven op dit ogenblik?
Op dit exacte ogenblik ben ik eigenlijk best ontspannen. Ik heb gisteren mijn laatste repetitie voor mijn albumrelease concert gehad. Dat ging heel goed, want alles kwam heel erg samen. Dat had ik echt even nodig om rust te krijgen. Daar kan ik nu gelukkig een beetje op teren. Maar ook angsten hebben in de afgelopen weken een rol gespeeld.

Hoe is het om de beste vriend of vriendin van jou te zijn?
Goeie vraag. Volgens mij ben ik een leuk gezelschap, wel grappig, wel empathisch en tegelijkertijd ben ik ook heel gesloten. Ik denk dat het moeilijk is als vriend van mij om bij de kern te komen.

Hoe kan iemand jou bereiken op het moment dat je een paniekaanval hebt?
Niet. Maar dat hoeft ook niet, want dan moet dat gevoel er eigenlijk gewoon zijn. De paniekaanval is de uitwerking van wat daarvoor zit, namelijk me niet zo goed kwetsbaar opstellen. Dat creëert stress en dat houd ik dan vast. De uitkomst is de paniekaanval. Maar eigenlijk zou het interessanter zijn om te vragen... Het gaat meer om dat moment daarvoor. Hoe komt het nou dat het me niet lukt om me kwetsbaar op te stellen daarvoor al?

Is het alles zelf willen doen?
Ja, ik denk dat dat wel een groot deel ervan is.

Dus als je een probleem hebt, is het eerst zelf proberen op te lossen voordat je eventueel om hulp gaat vragen?
Als het echt een probleem is kan ik prima om hulp vragen. Maar als het echt om moeilijke dingen gaat, dan doe ik het wel eerder eerst alleen.

(tekst gaat verder onder de foto)

Hoe is het om jouw partner te zijn?
Dat weet ik eigenlijk niet.

Wat voor type vrouw ben je in een relatie?
Dat is een hele interessante vraag. Hoe komen we eigenlijk op deze vraag?

Ik heb je songteksten bestudeerd.
Oké. Kun je een song noemen waar je aan moet denken?

Was het niet ‘No One Said’, volgens mij, dat refreintje? ‘No one said it was easy to love me’
Daar zeg ik het denk ik ook al in. Ik denk, ik vind het ... (Áslaug lacht).

Wat gaat er in je om? Je moet lachen.
Het is gewoon grappig om het hier over te hebben zo.

Want?
Het is best interessant om een song te schrijven.  Daarin vertel je iets. Dat is een stukje kunst en dan moet je daar nog meer context aan geven. Terwijl het kunstwerk op zichzelf al context genoeg zou moeten zijn. Ik ben eerder nieuwsgierig naar wat jij eruit hebt gehaald en hoe jij het interpreteert.Want ik denk dus dat het best wel duidelijk is wat voor persoon ik ben in een relatie als je die tekst leest.

Dat vind ik niet.
Nee?

Nee. Daarom ben ik ook heel benieuwd naar je antwoord op deze vraag.
Ik denk dat ik in een liefdesrelatie net zo ben als in de andere relaties die ik heb. Dus eigenlijk wat ik net zei: een heel fijn mens om bij in de buurt te zijn. Empathisch, grappig en ook gesloten.

Tot slot, hoe kijken anderen naar jou en hoe kijk je naar jezelf?
Een klein voorbeeld hiervan is dat ze mij frameden als een mysterieuze IJslandse popartiest. Ja ik ben IJslands en ik maak popmuziek, maar ik ben niet zo mysterieus. Al ging ik daar dan wel in mee, want ik dacht dat zij het wel weten. Maar ik ben eigenlijk een heel nuchter persoon en ik hou niet zo van de schijn opwekken dat iets mooier is dan het is. Mogelijk dat muzikanten dit herkennen, maar als je op een verjaardag bent en mensen vragen aan je wat je voor werk doet. De blik die je dan krijgt als je zegt dat je muzikant bent, vind ik altijd ontzettend raar. Mensen gaan ineens heel veel vragen stellen en krijgen iets van ‘wauw!’. Terwijl ik bij mezelf denk; het is maar werk. Ik ga ook achter de computer zitten om mijn e-mails te beantwoorden. Kortom ik zie mezelf als iemand die benaderbaar is en gewoon normaal. What you see is what you get.

Te zien: Áslaug releaseshow, vrijdag 2 mei 2025 @ Beton-T, Utrecht