Classic Water doet het net wat anders tijdens releaseshow Matter of Time Classic Water doet het net wat anders tijdens releaseshow Matter of Time

Ook voor de presentatie van het op Plato Utrecht Records verschenen Matter of Time, waar Benji en Jasper Boogaard van Nagasaki Swim de support zijn, doet Classic Water weer iets minder gebruikelijks. In De Nijverheid, waar de kachel lekker brandt, heeft de band niet één groot podium, maar vier kleinere. Een voor ieder van de bandleden, in een soort ruitvorm. Met deze opstelling willen ze de intimiteit van de oefenruimte creëren, waarin ze ook altijd zo spelen. Die podia zijn redelijk hoog, waardoor de in het wit geklede muzikanten goed te zien zijn. De muziek komt in deze opstelling dus uit vier hoeken en klinkt zo heel goed. Opvallend is wel dat de meeste bezoekers zich tijdens het optreden tot Gerritsen wenden, af en toe omkijkend naar dummer Albert Dijk, bassist Jan Pieter Middelkoop of toetseniste Lotte van Leengoed. Een zanger (en gitarist) trekt blijkbaar automatisch de meeste aandacht.

(Tekst gaat verder onder de afbeelding)

Gerritsen opent het optreden met een soort gedicht, iets wat hij later tijdens het optreden nog twee keer doet. Daarna start de band met ‘Something Stolen’, de rustige afsluiter van het nieuwe album, waarvan ze bijna alle nummers spelen. Matter of Time is een ingetogener album dan het vorige. De spaarzaam georkestreerde indiefolkliedjes zorgen live voor een ambiance waarin de bezoekers even kunnen ontsnappen uit de geflipte wereld om hen heen. Het spel van de muzikanten is heel uitgebalanceerd, wellicht ook omdat ze elkaar in deze opstelling goed kunnen aankijken. Gerritsen speelt mooi met de afstand waarmee hij in de microfoon zingt: op het ene moment benadrukt hij zijn teksten, op het andere laat hij juist bijna een stilte vallen. Waar zijn eerdere nummers soms nog vrolijk en romantisch waren is het nieuwe materiaal contemplatiever. ‘Hopes’ gaat bijvoorbeeld over verloren tijden en vervagend optimisme en het up-tempo ‘The Hurting Kind’ is deels geïnspireerd door de Amerikaanse opiatencrisis. Het trage ‘Carthage’ van het vorige album zit min of meer midden in de set en past er ook prima tussen.

(Tekst gaat verder onder de afbeelding)

De show is echter verre van somber: je gaat er vooral over nadenken, en als dat niet lukt, zorgt Gerritsen met zijn droge humor voor een vrolijke noot. Hij schiet in de lach als hij zegt dat de band nog één nummer speelt, want hij en de band weten dat er een toegift komt. Door de vier podia kunnen ze echter niet even backstage verdwijnen om daarna weer terug te komen voor nog een paar liedjes. Wel verfrissend eigenlijk. Door de twee oudere, meer up-tempo nummers die ze in de toegift spelen gaan we toch met high naar de naborrel. Producties zoals deze kan een band niet ieder optreden doen. “Het wordt een albumrelease waarvan er ooit maar eentje gaat plaatsvinden”, kondigde het viertal zelf al aan in een interview met ons. Zorg daarom dat je voor een bijzondere ervaring of een rustgevend, contemplatief moment naar een volgende show van Classic Water gaat.