San Francisco, het eenmansproject van Franc Timmerman, opent de avond. Een klein half uur speelt Timmerman, die je kunt kennen uit de band van Blaudzun, overwegend melancholische liedjes op zijn elektrische gitaar. Doordat hij met zijn stem zowel de lage als hoge registers opzoekt, krijgen de nummers extra dynamiek. Dat hij dat zelf goed doorheeft, blijkt wanneer hij zijn EP aanprijst: “Ik heb vijf EP-tjes bij me met daarop drie nummers. Dan kun je ook horen hoe ik niet-opgefokt klink”.
Bravoure en ongein
Bravoure en ongein
We hebben nauwelijks tijd gehad om een biertje te halen of Lost Bear begint te spelen, uit het niets eigenlijk. Met een “Dit waren de eerste drie liedjes” maakt de band duidelijk dat we niet naar een soundcheck kijken maar dat de show echt is begonnen. De band heeft wat veranderingen doorgemaakt ten opzichte van de releaseshow van het laatste album Limshasha, bijna een jaar geleden. Tweede drummer Tammo Kersbergen is verdwenen, we horen een groot aantal nieuwe nummers en zanger Casper Steenhuizen demonstreert een aantal nieuwe dansjes. Gebleven zijn de bravoure en ongein. Vooral in het eerste deel van de set zorgt de noise-gitaar van Stefan Breuer voor mooie Sonic Youth-associaties. Lost Bear eindigt zoals we de band kennen: met een muur van feedback, noise en gestuurde chaos.
Rauwe, met passie gespeelde, indierock
Dan is het tijd voor Coppersky, de band waarvoor iedereen naar EKKO is gekomen. Het vijftal heeft een paar weken geleden een geheime try-out in café Averechts gedaan. Maar dit is de real deal, de releaseshow van het debuutalbum Relief, Be Around the Bend. De band opent slim met single ‘Witness’ die rustig begint met de lapsteel van Benjamin Buitenhuis, waarna de andere instrumenten invallen. Een centrale plek in de set is weggelegd voor ‘Since 1974’, een nummer dat op 3FM niet zou misstaan, en ook de grootse climax is goed gekozen. De muziek van Coppersky is geworteld in een Amerikaanse traditie van rauwe, met passie gespeelde indierock waarbij hardheid en liedjes elkaar afwisselen. Ook de stevige stem van Erik Zwart klinkt vooral Amerikaans. De overdreven grote gebaren die je bij een aantal Amerikaanse (stadion)bands vaak ziet blijven gelukkig achterwege. Bij Coppersky draait het om kameraadschap, het meest treffend in beeld gebracht door het aanstekelijke enthousiasme van gitarist Martijn Zwart. EKKO is vanavond even een klein stadion, op een manier die precies past bij de band en de locatie.