Lost Bear zette zich in 2009 op de kaart met een aantal intense live-shows en nummers waarin ze terug grepen op Amerikaanse indiebands uit de jaren negentig. ‘Hope You’re No Diana’ – van een split 10” met Schotel van de Dag – is niet alleen één van de beste Utrechtse songs van de afgelopen vijf jaar maar bombardeerde de band in kleine kring ook tot belofte. Een belofte die ze met debuutalbum Limshasha deels inlosten. Sterk punt is dat ze zich laten inspireren door bands uit de jaren negentig, zonder één daarvan klakkeloos na te spelen. Op een vergelijkbare manier als Rats on Rafts met postpunk doet, weet de band zo toch een eigen geluid neer te zetten. Niet alle nummers op Limshasha kwamen echter boven de lat uit, die met de eerste 10” ook wel hoog was gelegd. In de shows voerde ongein soms iets teveel de boventoon. Alsof Lost Bear vooral een vriendending is, en niet zozeer een serieuze band. Misschien is dat ook wel gewoon het plan. Ze noemen zichzelf in een interview uit 2011 met Kris Coorde niet voor niets “een gezellig zooitje”.
Nu is er dan de nieuwe EP Shingolai, die op cool transparant vinyl is verschenen. En dat is toch wel een verrassing. De vijf door Corno Zwetsloot en Floyd Atema geproduceerde songs zijn poppier dan het voorgaande werk. De prominentere die de trompet in de meeste nummers heeft, creëert - vooral in ‘Bomberman’s Friend’ - een melancholisch gevoel. De vrolijke cowbell zorgt dan weer voor een mooie balans. Als het intro van ‘Lonesome Drinker’ start, moeten we zelfs heel kort aan We vs. Death denken, voordat Lost Bear zijn eigen gezicht laat zien. Shingolai is een duidelijk geval van less is more: je betere nummers bewaren voor een release. Met veel verwachting keken we dan ook uit naar de release-show. Nieuwsgierig naar hoe de nummers zich in een live-uitvoering zouden houden maar ook benieuwd naar ander nieuw werk.
In de huiselijke Vechtclub wordt meteen duidelijk dat we hier te maken hebben met een feestje voor vrienden en bekenden. Uit de speakers komen nummers van jaren tachtig en negentig helden als The Feelies, Galaxie 500 en Sonic Youth maar ook Cloud Nothings, één van dé indierockbands van dit moment, krijgt een plekje onder de naald. Aan de bar wordt Alfa bier verkocht. Nadat Herrek de bezoekers met een spannende set van een half uur heeft opgewarmd is het tijd voor de hoofdact. Het eerste dat opvalt is dat er geen trompettist aanwezig is. Het tweede dat de band, ondanks de meer hitgevoelige nummers, geen spat veranderd is. Meteen vanaf de eerste seconde knallen ze er in, alsof dit de laatste show is die ze ooit zullen spelen. Het melancholische van de EP heeft geen plekje gekregen in de liveshow. Zo laat Lost Bear zijn twee gezichten zien: poppy op plaat en live furieus. De set wordt afgewisseld met een drumsolo van Floyd Atema en praatjes van Christiaan Vermeer en Herrek-toetsenist Joost de Jong, die en passant een mooie akoestische versie van het Lost Bear-nummer Sohilait speelt. Ook hier worden de twee kanten van Lost Bear scherp uitgelicht: het gezellige zooitje ongeregeld met veel (Zeeman-) onderbroekenlol maar tegelijkertijd ook dat van gepassioneerde muziekmak(k)ers. Dan mag je soms ook wel wat uit de bocht vliegen.
Gezien: Shingolai releaseparty met Lost Bear en Herrek, zaterdag 10 november 2012 @ Vechtclub, Utrecht.
Te zien: Lost Bear tijdens Le Mini Who?, zaterdag 1 december 2012 om 15.30 uur @ Tilt, Utrecht
Ruim anderhalf jaar geleden verscheen Limshasha, het debuutalbum van de Utrechtse indierockband Lost Bear. In interviews werd toen al over de opvolger gesproken. Een EP moest het worden. En een EP is het geworden: Shingolai. De fijne Vechtclub vormde het decor voor de release. 3voor12/Utrecht zocht zijn weg in donkere Overvecht en werd daarvoor beloond.