De afgelopen weken verschenen met regelmaat nagemaakte albumhoezen op de Twitter-accounts van Michiel Flamman en Marinus de Goederen. In aanloop naar hun Two Men, One Story-project hadden de heren zich onder meer als Simon & Garfunkel, Charly Lownoise en Mental Theo laten fotograferen. Blijkbaar hebben ze daarmee menigeen weten te charmeren, want ondanks het feit dat ze beide al enige tijd geen nieuwe muziek meer hebben uitgebracht, is het vanavond aardig vol in EKKO.
Van het begin af aan gaan Michiel en Marinus op de persoonlijke tour en worden we meegesleept in de verhalen van de songwriters. De overredende vertelkracht die ze in hun stemmen hebben, komt meteen naar voren. In het openingsnummer ‘Where Do We Go’, over Michiels zoektocht naar wat hij wil, vult Marinus hem goed aan. Het is een van de weinige momenten waarop we de heren samen horen zingen. Jammer eigenlijk, want samen hadden ze veel van hun liedjes wellicht nog intenser kunnen brengen. Zeker wanneer al snel blijkt dat de anekdotes die ze vertellen, veel overeenkomsten kennen. Problemen met het afmaken van liedjes en frustraties rondom platendeals zijn geen van beide heren namelijk onbekend.
Na ‘Where Do We Go’ worden we welkom geheten in de huiskamer van Michiel en Marinus en eerstgenoemde kondigt tevens ‘een avond vol rock ’n roll en thee’ aan. Tegen de kant van het podium staat een opengeklapte gitaarkoffer met kerstlichtjes. Achter de gitaren en microfoonstandaards staat een tafel met kopjes thee, een schemerlamp en een laptop. Hier en daar speelt Michiel een tweede gitaarpartij in een nummer van Marinus, terwijl Marinus bij nummers van Michiel geconcentreerd mee playbackt. Voordat Marinus zijn hit ‘Swim with Sam’ speelt, schallen de backing vocals die Michiel ooit inzong voor dit nummer uit de laptop. Op zijn beurt speelt Michiel ‘Sexual Bore’ en ‘Mountaineer’, uit de tijd dat hij onder de naam J Perkin met de band Perkin speelde.
Constant staat men muisstil te luisteren. Wanneer de heren na de pauze terugkomen, wordt er vluchtig een Case Mayfield-grapje gemaakt. Ze zijn zichtbaar verheugd over hun stille publiek dat aandachtig naar hun liedjes luistert. Ze grappen wat over het winnen van prijzen en het spelen in stadions. Michiel benadrukt vooral dat het op papier allemaal veel meer lijkt dan het in werkelijkheid voorstelt. Als inleiding voor ‘Love Always Hopes’ praat hij over de breuk met medemuzikant Simon Gitsels na de release van ‘Before We Part’, de laatste Solo-plaat die hij samen met Simon maakte.
Tegen het einde van de avond vertellen de songwriters ten slotte over hun mooiste moment samen: de opnamedag in Abbey Road en het spuug van John Lennon en de peuk van Paul McCartney die ze daar naar eigen zeggen aantroffen. Naarmate het optreden vordert, lijkt het publiek steeds enthousiaster te worden en neemt de omvang van het applaus na de nummers toe. Het is duidelijk dat Michiel en Marinus blij zijn hun verhaal te hebben mogen doen. En het lijkt er niet op dat het publiek daar op welke manier dan ook moeite mee had op deze vrijdagavond.