Bo Menning, frontman van de band Aestrid en organisator van deze middag, heeft een do it yourself-festival in elkaar gedraaid. Vorig jaar was de eerste succesvolle editie. De formule: een paar toffe bands, veel enthousiaste toeschouwers, fijne koffie, neem zelf wat te eten mee en pay what you want. Overgoten met een stralende zon is deze formule het best. Overal regende het pijpenstelen, behalve in Soest.
Secret Handshake Club is op het eerste gezicht een vreemde eend in de bijt. Het Utrechtse post-hardcore gezelschap staat namelijk niet bekend om haar verfijnde geluid. Maar helemaal uit het niets komt de aanwezigheid van de band niet: Bo Menning zingt mee op het in 2011 verschenen debuutalbum KOHCTPYKTOP. Secret Handshake Club lijkt deze middag, hoewel enigszins gespannen, het akoestisch spelen zelfs leuk te vinden. De drums van de spontaan gevraagde Bodypolitics-drummer Art Pinto en het subtiele spel van Sjoerd van Reeuwijk op het traporgel vullen de akoestische gitaren mooi aan. Spil van vandaag is echter zanger Jelmer Krauwer, die niet alleen over een goede strot beschikt maar ook als een soort Kyteman de band dirigeert.
Terwijl de aanwezigen zich tegoed doen aan de home made brownies, quiches en koffie, is Bodypolitics de tweede band die de geïmproviseerde bühne betreedt. We kennen de band nog van de Club van januari en de bandwedstrijd Clash of the Titans. Waren die optredens vooral erg hard, dit keer gaat de band semi-akoestisch. Zanger Guiseppe Valenza heeft geen versterking nodig. Zijn krachtige stem reikt tot ver buiten de fabrieksgrenzen. Het muisstille publiek geeft de band alle ruimte om uit te vinden hoe zacht zij kan spelen. Bodypolitics brengt een strakke set met een sterke timing, goede opbouw en de al bekende fijne melodieën. Een extra keer gitaar stemmen had niet overbodig geweest, maar de fenomenale stem van Valenza maakt dat kleine aandachtspuntje goed.
Ook Über-Ich heeft eerder opgetreden op Club 3voor12/Utrecht. Dat optreden was vooral hard en vrolijk. De locatie en sfeer van de Menningfabriek verplicht de bands het dit keer rustiger aan te doen. Zangeres Donata Kramarz lijkt hierdoor niet helemaal op haar gemak aan het begin van de set. Juist het semi-akoestische lijkt ze spannend te vinden. Maar na enkele liedjes trekt dat bij en deinst ze niet terug voor enkele dansjes op het podium. Juist in de knusse ruimte komt ”Fetch Me”, enkel door gitarist Marnix Dorrestein op kalimba begeleid, uitstekend tot zijn recht. Über-Ich is vooral übergoed in hun meerstemmige koortjes. De stemmen van Donata, Marnix en toetsenist Chris Kok kleuren perfect bij elkaar.
Bo Menning, frontman van Aestrid, praat zacht en is haast niet te verstaan als hij zijn publiek toespreekt. Maar als hij zijn muziek over de hoofden van de toeschouwers uitrolt, is hij onbevangen. De band blijft wel compleet in zichzelf gekeerd, het complete optreden lang. Shoegaze op z’n best. Bo is een frontman die graag zelf de touwtjes in handen houdt, zélfs tijdens de toegift schreeuwt hij “A! B! En nu een E!” tegen bandmaatje Jurrian Sielcken, die de noten blijkbaar even kwijt was. Naast een hoofdrol voor Bo is er ook veel aandacht voor de twee xylofoons die Aestrid rijk is. De muziek van de band laat zich maar moeilijk beschrijven. Een poging: experimentele indienoisegitaartraporgelpop mét xylofoon. De oude fabriek is komende zomer het toneel voor de opnames van Aestrids nieuwe album. Wij zijn benieuwd naar het resultaat. Het voorproefje dat we deze middag hebben gekregen, smaakt in ieder geval naar meer.
Gezien: Factory Show #2 met Secret Handshake Club, Bodypolitics, Über-Ich en Aestrid, zondag 20 mei 2012 @ Factory, Soest