Iets meer dan een jaar geleden bracht I am Oak het tweede album Oasem uit, dat veel indruk maakte op zowel publiek als critici. De verwachtingen voor het nieuwe album Nowhere or Tammensaari zijn hierdoor hoog, maar worden waargemaakt. Toch lijkt men tijdens de albumrelease op donderdagavond 31 mei in Tivoli de Helling niet volledig geboeid. Zeker tijdens de eerste helft van het optreden (en tijdens voorprogramma LUIK) is het publiek zonder duidelijke reden onrustig. Naarmate de avond vordert, worden meer liedjes van het nieuwe album Nowhere or Tammensaari gespeeld en luistert men alsnog sprakeloos naar het nieuwe werk.
De Rotterdamse band LUIK opent de avond. Zoals we van LUIK gewend zijn, concentreren de heren zich op hun samenspel. De spanning die ze creëren is niet alleen terug te horen in de muziek, maar ook af te lezen van hun gezichten. Je ziet de band tevens zichtbaar genieten, want tussen alle serieuze blikken zijn er genoeg glimlachen te bespeuren. De enigszins verveelde stem van frontman Lucas Dikker is zo geladen dat de muziek van LUIK spannend blijft. Het grootste deel van het publiek lijkt echter weinig oog (en oor) te hebben voor de Rotterdammers. Jammer, want er wordt een zeer verdienstelijk voorprogramma verzorgd.
De onrust houdt aan op het moment dat I am Oak zich presenteert. Er worden veel oude nummers gespeeld en pas later op de avond komt het nieuwe album aan de orde. Bassist Stefan Breuer kondigt wat lacherig een lange set aan, omdat ze de prijs van de kaartjes (twaalf euro) wat aan de hoge kant vonden en dat willen compenseren. Het toont de bescheidenheid van de band, maar ook diens zelfverzekerdheid. Alle zes de bandleden zijn helemaal in hun element: ze zijn verheugd over hun nieuwe album en lijken zich geen zorgen te maken over de manier waarop het publiek het nieuwe werk zal ontvangen.
Met name de oudere nummers lijken niet bij iedereen in het publiek genoeg aandacht op te eisen. Pas wanneer frontman Thijs Kuijken solo een aantal liedjes ten gehore brengt, wordt het stil en dat blijft het tijdens de rest van het optreden. Wel zit er weinig vaart in het optreden omdat de gitaar na elk nummer opnieuw gestemd moet worden. Om de stilte op te vullen halen toetseniste Aino Vehmasto en Stefan Breuer hun reis naar Finland aan, waar de oorsprong van Nowhere or Tammensaari ligt.
De momenten waarop de ingehouden spanning plotseling tot uitbarsting komt, zijn kenmerkend voor de nummers op Nowhere or Tammensaari. Hierdoor blijven de ijzersterke maar rustige liedjes spannend genoeg om de aandacht vast te houden. Vanavond blijven die momenten echter grotendeels uit. I am Oak speelt technisch gezien eigenlijk perfect en lekt nergens de bocht uit te durven vliegen. De nummers van Nowhere or Tammensaari maken indruk maar pas in de toegift vindt er daadwerkelijk een spanningsuitbarsting plaats wanneer Thijs achter de toetsen kruipt en de vocalen (aangevuld door de heren van LUIK) al schreeuwend de overhand nemen.
Het is niet zo dat I am Oak vanavond tijd nodig heeft om op gang te komen. We zien en horen meteen dat de Utrechtse band functioneert als een goed geoliede machine. Het gemak en de controle waarmee de bandleden zingen, is bewonderenswaardig. De liedjes op het nieuwe album zijn meeslepender en grootser uitgebouwd dan het voorgaande werk. Waarschijnlijk heeft Nowhere or Tammensaari nog wat speelbeurten nodig voordat de spanning die op de plaat hoorbaar is, live tot uiting komt en indruk op het publiek kan maken. We leggen de lat hoog, maar weten inmiddels dat I am Oak die druk best aankan.
Gezien: I am Oak & LUIK, donderdag 31 mei 2012 @ Tivoli De Helling