Februari ging Lushus op tour door België en Frankrijk, maar niet zonder oude vertrouwde Merel Koning. De bassiste kwam speciaal terug uit Japan en onderbrak haar studie daar voor een reeks optredens in binnen- en buitenland. Andere bassiste Sascha Hacska deed voor 3VOOR12/Utrecht verslag van kathedralen, kraakpanden, stinkende honden en croissants. Het begint natuurlijk met het mooie gegeven dat Merel onze bassist, voor een onderbreking van haar studie in Japan, vijf weken terug was om zoveel mogelijk optredens met Lushus te doen. En dat hebben we gedaan. De eerste dag na haar terugkomst begonnen we met een optreden in de OCCII. Zonder samen geoefend te hebben, kregen we het voor elkaar een superleuke set neer te zetten. Merel en onze gastgitarist Lennard wisselden elkaar in dit optreden af. Daarna nog een keer geoefend en verder zijn we maar doorgegaan live te spelen. Zo zijn we in de BUK BUK in Heilo, het ORKZ in Groningen en in de Vrankrijk, Amsterdam beland. Het hoogtepunt van Merels terugkomst was ons minitourtje in Frankrijk en België. Van kathedraal over “old school punk” en weer terug. Lushus op tour in Frankrijk en België. Dinsdag 19 Februari, Les Instants Chavirés, Montreuil, Frannkrijk. Lekker vroeg op want we moeten naar Parijs dat is ongeveer 6 uur rijden. Ietwat vertrokken en slaperige gezichten kijken elkaar een beetje verdwaasd aan. De auto zit weer vol want we houden van gezelligheid dus er gaan 2 extra personen mee, Pieter en Inge. En dat is niet alleen gezellig maar ook handig in verband met de organisatie voor en na de optredens. Ja hoor we hebben er zin in! We beginnen met een extra rondje de Bilt – Berenkuil, want ik ben de mobiele telefoon van een huisgenoot vergeten. Dus we zwaaien de thuisblijvers nog een keer uit en gaan nu echt op weg. Er is niet veel verkeer en we zijn sneller dan verwacht in Parijs, ook de straat waar we spelen vinden we in een keer. Maar er klopt iets niet, geen kroeg? Geen café? Hmmm, toch maar even Antonin, onze booker, bellen. Het blijkt dat we helemaal niet in Parijs maar in Montreuil, een voorstadje van Parijs, spelen. Dus allemaal de bus weer in en een stukkie terug. He, he gevonden. We zijn er. Het zaaltje, Les Instants Chavirés, is mooi, heeft een goed geluid en we spelen samen met twee andere bands. We bouwen meteen op, doen onze soundcheck en snellen ons dan naar het avondmaal. Dat ziet er goed uit! Verschillende kaasjes, stokbrood, rijst en wijn wachten ons op. Om 8 uur begint het, dus we gaan naar de eerste band kijken. Voor ons spelen twee jazz-core bandjes, Youri Gargarism en Gumo. Deze heb je heel veel in Frankrijk en ze bestaan meestal uit twee man en zijn vaak vreselijk goed. Wat is dat toch in Frankrijk? Gumo bestaat uit een cellist en een drummer. Ze spelen de zaal lekker warm. JESUS wat zijn die goed! Echt te gek! Goed dan is het onze beurt de zaal is inmiddels bomvol, en dat op een dinsdag avond. Hoe krijgt Antonin dat altijd voor elkaar? We spelen lekker maar echt los gaat het niet meteen. Weliswaar wordt na elk nummer enthousiast geklapt en gejuicht maar veel beweging zit er niet in. Het schijnt toch meer het intellectuele jazzpubliek te zijn wat we hier voor onze neus hebben. Zo worden we nauwlettend in de gaten gehouden, geobserveerd en gewogen. Tegen het einde wil men er geen genoeg van krijgen en doen we nog vijf toegiften. Ineens kom ik erachter dat mijn vinger pijn doet. Oei ik ben een reuzenblaar aan het creëren op mijn middelvinder hoe kan dat nou? Dat heb ik anders nooit? Goed we verkopen nog flink wat cd-tjes, kletsen nog lekker na want ach we hebben geen haast, de slaapplek is immers in de buurt is ons verteld. Niets blijkt minder waar. Ineens paniek haast, haast want we moeten de metro naar Parijs nog halen. Blijkbaar hebben Fransen een heel ander gevoel bij “ in de buurt” dan wij. We kleden ons om rennen naar de auto om slaapzakken, handdoeken en kleding te halen rennen weer terug en haasten ons vervolgens naar de metro. We hebben het gehaald! Onze slaapplek is echt fantastisch, het appartement van Antonin’s vriendin. We worden meegevraagd nog wat te gaan drinken in een kroegje om de hoek. Het stinkt er naar babyluiers maar dat mag de pret niet drukken. Om twee uur moet de kroeg dicht daar heeft de kroegbaas ook nog geen zin in. Dus de oplossing; licht uit en stug doorgaan maar dan fluisterend. Als uitsmijter doen we nog een gefluisterde versie van “pretty” in het donker. Slaaplekker! Woensdag 20 Februari, Grand Wazoo Amiens, Frankrijk. Ik word om elf uur wakker en denk even snel douchen anders gaat dat niet meer lukken. En douchen op tour is echt het summum van luxe. Om half twaalf hebben we met Antonin in de kroeg naast het appartement afgesproken. We zijn er dan ook op tijd maar hij laat op zich wachten, maar “don’t worry everything will be fine” en “we do not worry” bestellen thee en koffie en genieten van het mooie kroegje waarin we zijn beland. Antonin arriveert met verse croissantjes en pain de chocolate. We eten en drinken alles op en gaan vervolgens de instrumenten halen en inladen. Daarna op naar Parijs. Maar weer fout, Amiens is geen wijk van parijs maar een stadje 150 km verderop. Iedereen kijkt mij licht verbaasd aan en ik kijk even verbaasd terug en denk, wat is er misgegaan in de communicatie? Maar ja, als je daarover na denkt is dat ook niet zo moeilijk, met Fransen schijn je na twee Engelse zinnen onvermijdelijk in een misverstand terecht te komen. Maar goed we zien het als een verassing en gaan op weg. Er volgen nog een paar flauwe grappen over mijn topografische vermogen maar ach een optreden is een optreden, nietwaar? We rijden braaf achter ons voorprogramma aan, hun busje begeeft het net nadat we Amiens binnen rijden. Zij gaan dus naar de garage en wij naar de kroeg. De kroeg is nog niet open dus we gaan Amiens in, super bijzonder stadje met de grootste kathedraal van Frankrijk. Echt geweldig!!!! We kunnen er helaas niet in dus we beslissen dit de volgende dag te gaan doen. Terug bij de kroeg brengen we alles naar binnen. Het is een bijzondere plek met mooie gedetailleerde tekeningen, andere decoraties en lieve mensen. Soundchecken schijnt onnodig, we zetten alles op het podium en de eerste twee bands, Abdullah Sheraton en Nunc Est Bibendum, spelen hun set. De stemming komt er goed in, het is gezellig druk en we geven een leuk en uitbundig optreden. Er wordt gedanst, geschreeuwd en gezongen we geven nog alle toegiften die we hebben. Kortom een super optreden! Ook deze kroeg moet op tijd dicht dus wij gaan op tijd naar bed. Gelukkig kunnen we vandaag wel naar onze slaapplek lopen we kletsen nog wat na en dan naar bed naar bed zei duimelot. Donderdag 21 Februari, Pain Perdu, Lille, Frankrijk. Weer vroeg op, ha ,ha. Ja want daar houden we van. Dus half 12 op, even lekker douchen, eten, koffie en thee drinken, kletsen en dan nog een wandelingetje naar de kathedraal. En deze blijkt nog indrukwekkender van binnen dan buiten. Jezus wat is die groot! De binnenkant is nog bijna helemaal in originele staat, glas in lood, houtsneden en fresco’s. Daarna weer op weg richting kroeg de spullen inladen. Aangezien de bus van onze Franse bands nog niet gerepareerd is gaan ook al hun spullen bij ons erin aangezien ze in Lille weer met ons spelen. Zij proppen zichzelf in twee mini auto’s en zo gaan we op weg naar Lille. Daar komen we in een typisch kraakpand terecht. Alle ramen zijn dicht getimmerd en gemetseld, de natte honden en strontgeur komt je tegemoet. Struikelend over bierfessen, fietsen en gebroken vloeren tillen we de instrumenten op het podium. Jeetje dat is weer even wennen. Maar het zaaltje ziet er wel gezellig uit er is een podium en alles is verder goed geregeld. In de buurt is nog een optreden met twee bands, aangezien wij pas gaan beginnen als zij klaar zijn gaan we even kijken. Vreselijk hard maar best leuk. Er is onzekerheid over of er eten geregeld is dus we nemen het heft in eigen handen en gaan bij een snackbar luxe uit eten. Dit valt niet bij iedereen even goed. Merel voelt zich misselijk. Maar onderweg blijkt dat er iets niet goed was gaan zitten, waarschijnlijk teveel lucht gehapt tijdens het eten. De ene boer na de andere ontglipt en de ene schaterlach na de andere volgt. Gelukkig ze is niet ziek, maar heeft ze nu een lachkramp te pakken. Hoe langer we lopen hoe meer iedereen aan deze lachziekte schijnt te lijden. We beginnen om ongeveer half twaalf met spelen. Bij onze medebands is het publiek wat lauw dus we verwachten er niet al teveel van. Maar zoals het wel eens gaat is de realiteit soms anders dan verwacht. We geven een energiek optreden, het publiek gaat lekker mee en weer geven we alle toegiften die we op zak hebben. We kletsen en dansen nog wat na en vertrekken dan met een stoet van vijftien man richting slaapplaats. Ja want gelukkig slapen we ergens anders dan in dit stinkhol. We zijn net een “zigeuner big band” we lopen midden op de straat en al kletsend en zingend vervolgen wij onze weg. Goed de Fransen zijn nog lang niet uitgefeest terwijl het toch al vier uur in de ochtend is. Er wordt muziek opgezet en het feest wordt vervolgd. Een deel van ons is inmiddels goed moe en verplaatst zich stilletjes naar de slaapzaal. Ook hier treffen we een weliswaar lieve toch stinkende hond aan, RAMEN OPEN! En verder niet moeilijk doen. De matrassen overdekken we met extra dekens en slapen tot twee uur ’s middags. Vrijdag 22 Februari, Carlo levi Luik, België. Beneden wacht ons weer een heerlijk Frans ontbijtje, vers stokbrood met kaas en jam. En daarna is het weer instrumenten halen “pas op voor de drollen!” schreeuwt Pieter en al slalommend komt alles weer ongedeerd in de auto. Ok, op weg naar België! Luik wacht! Onze Franse vrienden hebben inmiddels weer hun busje terug en zeggen dat ze ons later op de middag zullen volgen, blijkbaar hebben ze na drie optredens nog geen genoeg van ons. Net als wij in Luik gearriveerd zijn krijgen we een sms dat ze weer gestrand zijn maar nu ergens in België. Jammer, jammer, we kunnen geen persoonlijk afscheid meer nemen en we hadden het wel erg gezellig gevonden nog een avond samen door te brengen. Een echte “old school punker” , met hanenkam en tatoeages begroet ons in Carlo Levi. De kroeg ziet er gezellig uit, mooie wandschilderingen, lekkere koffie en een soort van pooltafel maar dan op zijn Belgisch. Een aantal van ons wil dit ook uitproberen en gaan ervoor. Na een half uur hebben we nog geen bal geraakt, het blijkt veel moeilijker dan gedacht. Zo geven we maar weer snel de tafel af aan de stamgasten. Later komt het eten, een soort waterige koolsoep met nota bene een vlo. Bah! Ik leg hem maar aan de kant van mijn bord en zeg niets om het eten voor de anderen niet te verpesten. Daarna een lekkere falafel maar echt veel is het niet. Er spelen drie bands, als eerste een echte stoere mannen punk band, daarna wij en dan een wat minder stoere mannen punkband uit Letland. Als van ouds dus. Wij zijn blij dat we niet als laatste hoeven te spelen. We overleven, zonder ergernis en oorsuizen, de eerste band en spelen daarna op zich een lekkere set maar voor een voornamelijk nogal dronken publiek. Er gaat een fles cola over Merels pedalen en ik krijg de microfoon tegen mijn tanden. Dat hadden we al een beetje verwacht de sfeer was niet geweldig maar we schijnen er altijd weer een aantal enthousiaste fans bij te krijgen. De band die na ons speelt, is wild enthousiast. Ze kopen een aantal cd’s en zwaaien ons uit want we vertrekken dezelfde nacht nog richting Utrecht. In de auto verheugen we ons al op een lekkere douche en ons eigen bed. Het was weer een bevredigende tour met mooie herinneringen. De volgende ochtend krijgen we nog een sms van Antonin, ze hebben vannacht op een verjaardagsfeestje ons nummer “Fun” meegezongen, gedanst en gevierd. Wat wil je nog meer? Zaterdag 1 maart volgt er nog een optreden op Ladyfest, georganiseerd in bolwerk Vrankrijk. Drie van onze Franse vrienden komen vanuit Parijs naar Amsterdam gereden om ons voorlopig laatste optreden met Merel bij te wonen. Het is stervensdruk en we hebben een van de mooiste optredens ooit. Gescheven door Sascha Hacska Foto’s Michiel, Inge, Merel, Sascha en Pieter